Εντάξει οι προχειροκουβέντες περί ΤΝ δεν μπορεί να επαγγέλλονται κάτι παραπάνω από την προχειρότητά τους, ωστόσο ένα πράγμα κάνει μια εντύπωση. Μιλάμε γι' αυτήν σαν να είναι ένα ελεγχόμενο ρομπότ κι όχι μια φιλελεύθερη νοημοσύνη. 

Τέλος πάντων, άλλη κουβέντα.

Πάνω στο θέμα της χρήσης της ΤΝ στο σινεμά, άλλοι είναι εξόφθαλμα υπέρ (Πολ Σρέιντερ και Τζορτζ Μίλερ), άλλοι (Γκιγιέρμο ντελ Τόρο) δεν αδειάζουν να την φορτώνουν βρισίδια. Εδώ είναι μια καλή ευκαιρία να χώσει κανείς στον Μεξικάνο για τον «Frankenstein» του και την εικαστική του post production επιτήδευση που θα έκανε όποια επέμβαση νοημοσύνης να ντρέπεται, αλλά το αφήνεις μεγαλόθυμα για άλλη περίσταση.

Τέλος πάντων, ξανά, όπως αντιλαμβάνεται κανείς το θέμα. Ο Ρότζερ Ντίκινς λέει, σε πρόσφατο Q&A, «δεν βρίσκω ότι κλέβεις με την χρήση ΤΝ. Εφ' όσον έχεις κάτι να πεις, δεν με ενδιαφέρει τι χρησιμοποιείς.»

Η Τεχνητή Νοημοσύνη ως εργαλείο θυμίζει εκείνο το ρητο περί της επιτυχίας του Διαβόλου να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει. Αν ήταν απλά ένα εργαλείο, μια εφαρμογή που άνοιγες και έκλεινες κατά βούληση, τότε θα 'ταν όλα αληθινά. Αν όμως δεν είναι, ας ψάξουμε να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι αληθινό και πόσο μας ενδιαφέρει τελικά η (αυθαίρετη;) αυτή έννοια. Κι ακόμα παραπάνω τι μπορούμε να στηρίξουμε πάνω στην έννοια του αληθινού που εφηύραμε. Και, τέλος, ας σκεφτούμε, σαν καλοί φοβικοί sci-fi λογοτεχνίας και ταινιών, τι θα γίνει όταν η νοημοσύνη συνειδητοποιήσει τον εαυτό της, την αυτοσυντήρησή της και την απέραντη ανοησία-αποτυχία της φυσικής νοημοσύνης (της δικής μας) να αυτοπροστατευθεί.