Είναι μια δύσκολη εποχή για εμπνεύσεις και εμπνευσμένους, τουλάχιστον στην περίπτωση που τα θεόπνευστα δεν αποδεικνύονται το ψωμοτύρι ενός φιλοθεάμονος κοινού ολοένα λιγότερο φιλόδοξου, ολοένα περισσότερο βολεμένου στον μηρυκασμό των ίδιων και των ίδιων. Η αγελαδοποίηση - και τι φταίει η αγελάδα, θα πείτε, ορθόν, θυμάται κανείς και το «Cow» της Άρνολντ και το παίρνει πίσω - καλά κρατεί.
Και ο ντελ Τόρο παραπονιέται κι αυτός με τους «μαλ@κες» που είναι γεμάτη η βιομηχανία - και παντού δηλαδή. Βέβαια δεν είναι ακριβολόγος. Δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται έτσι κάποιος που προσπαθεί να σώσει τη δουλειά από το οικονομικό ναυάγιο - άλλωστε το «Nightmare Alley» έχασε σοβαρα λεφτά. Μπορεί όμως άνετα να κατηγορηθεί περίπου σύσσωμη η major βιομηχανία για κοντόφθαλμη, αντιπνευματική στάση, για αδυναμία να διδαχθεί από το παρελθόν και να βρει εφευρετικούς, ευφάνταστους τρόπους να κάνει καλύτερο (και φθηνότερο, θα το λέμε ακατάπαυστα) σινεμά μεγάλου κοινού, να διαπαιδαγωγήσει με τον τρόπο της ένα κοινό φέρνοντάς το στα νερά της. Γινόταν άλλοτε, γίνεται αραιά και που τώρα, όμως η πληθυσμιακή έκρηξη των υπερηρώων και η υπερδιοίκηση της απληστίας δεν είναι καλοί σύμβουλοι.
Ο ντελ Τόρο μιλά για μια βιομηχανία «βουτηγμένη στα σκατά και στην διάλυση της τέχνης σου». «Ακόμα μου λένε όχι. Στους τελευταίους δύο μήνες έχουν απορρίψει πέντε σχέδιά μου. Οπότε δεν γλιτώνεις ποτέ. Το να γυρίζεις ταινίες είναι σα να πρέπει να τρως ένα σάντουιτς με σκατά. Και πάντα υπάρχουν σκατά, απλώς κάποιες φορές τρώς και λίγο παραπάνω ψωμί», λέει ο ντελ Τόρο σκατολογώντας σαν τον Γεώργιο Σουρή.
«Πάντα θα πέφτεις πάνω σε μαλάκες», συνεχίζει έξαλλος. «Αλλά αν έχεις πίστη στις ιστορίες σου προσδοκάς τη στιγμή που κάποιος θα τις αγοράσει.»
Ο ντελ Τόρο δηλώνει παράλληλα ότι θα εστιάσει τελικά μόνο στα animation - αναμένεται το «Buried Giant» του Ισιγκούρο για το Netflix, όπως έγινε και με τον «Πινόκιο». «Θέλω να κάνω μια-δυο live action, αλλά μετά μόνο animation. Για μένα είναι η πιο ατόφια μορφή τέχης και την έχουν ληστέψει κάτι συμμορίτες [πάλι θυμωμένος ο Γκιγιέρμο μας]. Και νομίζω μπορούμε να εισβάλλουμε με πολλά animation-Δούρειους Ίππους. Μπορείς να κάνεις ενήλικο δράμα φαντασίας με stop motion και να συγκινήσεις. Νομίζω το stop motion λειτουργεί ενδοφλέβια, πάει ευθεία στα συναισθήματα με τρόπο που κανένα άλλο είδος δεν μπορεί να πράξει», κλείνει ο Μεξικανός.
Λιγότερη σκατολογία, καλύτερες ταινίες (δεν τρελαθήκαμε και όλοι με τον «Πινόκιο», ε), «νόμιμα» τα παράπονα, αλλά τι να πουν και οι πρωτοεμφανιζόμενοι.
