Ο Πολ Σρέιντερ γουστάρει Τεχνητή Νοημοσύνη, γουστάρει πολύ. Θέλει λέει να κάνει και δύο ταινίες κολλητές τώρα, θα την χρειαστεί και θα την χρησιμοποιήσει. Ο Τζορτζ Μίλερ, άλλος κι αυτός, συμφωνεί απερίφραστα και τονίζει τον μεταμορφωτικό της χαρακτήρα, την παραλληλίζει δε με την Φωτογραφία στην ιστορία της Τέχνης. Εντάξει.

Από την άλλη, ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, ανελέητα συμπαθής (και πανταχού παρών εδώ και καιρό), είναι εύγλωττος και στην σωστή μεριά της Ιστορίας: «Προτιμώ να πεθάνω.»

Η συζήτηση, καταδικασμένη να παλιώσει γρηγορότερα από νέα ταινία της Marvel, μετατίθεται από πολλούς όχι στην τεχνολογία καθαυτή (μην μας πουν και τεχνοφοβικούς), αλλά στην χρήση της από εμάς. Κατά τον Μεξικανό έχουμε μια «φυσική ηλιθιότητα» στην χρήση της. (Μιλάμε, αυτονόητα, πάντοτε για την χρήση στην Τέχνη, όχι ας πούμε για την θεραπεία του καρκίνου ή τα προγνωστικά του ποδοσφαίρου.)

Εμείς από την άλλη, απλοϊκοί ως είθισται, καθώς δεν βλέπουμε ποιο το νόημα μιας Τέχνης που δεν την φτιάχνουν άνθρωποι (ατελείς, ματαιόδοξοι, αγωνιώδεις, ειλικρινείς), καθώς δεν καταλαβαίνουμε γιατί να μας απασχολήσει το επίτευγμα μιας ΤΝ (αφού δεν μας απασχολεί η λύση ενός προβλήματος, αλλά μας ενδιαφέρει η αέναη προσπάθεια προσέγγισης των ανθρώπινων), προτιμούμε επίσης έναν γρήγορο, μ' έναν πόνο, θάνατο από το να ασχοληθούμε ενσυνείδητα με (καλλιτεχνικά) προϊόντα τεχνητής νοημοσύνης για τεχνητά ενδιαφερόμενα όντα.