Για την τραγική κωμωδία που συνιστά η σημερινή ηγεσία της Warner Bros. και τον ρόλο που διαδραματίζει ο Ντέιβιντ Ζάσλαβ έχουμε γράψει ήδη κάμποσες φορές. Ο άνθρωπος είναι χρηματιστής ταινιών, ένα «χρυσό αγόρι» λίαν αυξημένης ευθύνης και ειδικά μειωμένης καλλιτεχνικής ευαισθησίας. Η περυσινή του χρονιά ήταν εισπρακτικά ευτυχής («Barbie»), πράγμα που ισχυροποιεί την θέση του, και φέτος φιγουράρει 2ος πίσω από την Ντίσνεϊ (λόγω επίσης δεύτερων «Σκαθαροζούμη» και «Dune»). Ωστόσο, η επιλογή είναι αφ' ενός «λίγες ταινίες στις αίθουσες» και αφ' ετέρου σαφής η προτίμηση στο είδος σινεμά που προωθείται. Μια πρόσθετη ένδειξη, μιας και έχει «βουήξει» το Χόλιγουντ των δημιουργών, η στάση έναντι του «Juror #2».
Φυσικά το θέμα είναι διπλό: Τόσο γιατί ένα σινεμά χαμηλού προϋπολογισμού, υψηλών αξιώσεων και ενήλικου κοινού δεν πριμοδοτείται, όσο και για το πώς είναι δυνατόν μια στουντιακή λογική να είναι τόσο μικροπρεπής ώστε να αντιμετωπίζει τη νέα ταινία του Κλιντ Ίστγουντ, ενός ιστορικού δημιουργού για το στούντιο, σαν κάτι λιγότερο από ένα indie που πρέπει να βγει για να βγει.
Ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο πήγε σινεμά να το δει - σε μια από τις περίπου 50 αίθουσες που το παίζουν στις ΗΠΑ. Και απόρησε κι αυτός: «[...] Το απολαύσαμε απόλυτα. Είναι κάτι σαν το δικό του 'Απιστίες και Αμαρτίες' [σ.σ. η ίσως καλύτερη ταινία του Γούντι Άλεν], με σίγουρο χέρι σκηνοθετημένο και με το Νίκολας Χουλτ να το οδηγεί ερμηνευτικά. Και έχει κι ένα φινάλε που άναψε την αίθουσα. Το κεντρικό του δίλημμα μου θύμισε την σιωπηλή αναταραχή ενός νουάρ του Πρέμινγκερ, το 'Where Sidawalk Ends' ας πούμε [Γκιγιέρμο, σε αγαπάμε]. Το υποστηρίζει μια καλορυθμισμένη δομή και σωστά αρθρωμένες ανατροπές. Γιατί δεν βγήκε σε ευρύ κύκλωμα στις ΗΠΑ; [...]»
Γιατί η Warner, ένα πάλαι ποτέ στούντιο (και) καλλιτεχνικού έρματος, φέτος έβγαλε στην αιθουσα Γκοτζίλα, Σκαθαροζούμη και Dune. Με το παράδειγμά της δείχνει τι θέλουν οι ηνίοχοι των στούντιο από την αίθουσα. Τουλάχιστον για την ώρα.
H ταινία σύντομα περνά στο VOD, παρά τις θερμές κριτικές της και τα περίπου 10 εκατομμύρια δολάρια που έχει καταφέρει, βασικά διότι βγήκε σε κάποιες μεγάλες αγορές της Ευρώπης (Γαλλίας πρωτοστατούσης, όπως πάντα) που απέδειξαν ότι στην Ευρώπη ο κόσμος πηγαίνει ακόμα σινεμά. Ωστόσο ο πενιχρός προϋπολογισμός της (35 εκ. δολάρια) δεν θα υπερσκελιστεί. Αν αυτό συνέβαινε, πράγμα αυτονόητο αν η ταινία είχε μια φυσιολογική με αλλοτινά μέτρα διανομή, τότε το οικοδόμημα του «σινεμά στο σπίτι» (να θυμίσουμε ότι η Warner είχε βγάλει στο HBO όλο της τον κατάλογο στις αρχές της πανδημίας, εγκαινιάζοντας τη νέα εποχή- κάπως έτσι έχασαν τον Νόλαν που πήγε στην Universal) θα σείονταν.
