Με τον Ουάσινγκτον είναι που θα κάτσει η μπίλια για τον καθένα. Προσωπικά εκτιμώ ως «αντικειμενικό» γεγονός ότι είναι σοβαρά μεγάλος ηθοποιός, με βαρυτικό πεδίο γύρω του στο κάδρο, με ρώμη, αέρα και εργαλεία στην έκφραση που λίγοι διαθέτουν. Ο χαρακτήρας του βέβαια, όπως ορίζεται (ως εικασία βέβαια, δεν τηλεφωνιόμαστε) από αρκετές ερμηνείες και διάφορες δηλώσεις/στάσεις κατά καιρούς, είναι μια άλλη ιστορία. Δεν ακούγεται χιουμορίστας, δεν παίρνει τα πράγματα λίγο πιο χαλαρά, έχει ένα τουπέ που ίσως σε κάποιους γεννά αμηχανία. Σε άλλους ρόλους αυτό δουλεύει, σε άλλους καπελώνει και σε κάνει να βλέπεις περισσότερο Ντένζελ απ' όσο θα έπρεπε. Είναι όμως μια μεγάλη ιστορία όλο αυτό, και θέλει παραδείγματα. Άλλη στιγμή.

Πιο αντικειμενικά, μια ιστορική στιγμή ήταν αυτή της αντίδρασής του στα Όσκαρ του 2000 όταν έχασε το βραβείο του Α' Ρόλου για το «Hurricane» από τον Κέβιν Σπέισι της «Αμερικάνικης Ομορφιάς», σε μια τρομερή 5άδα συνυποψήφιων με Ρίτσαρντ Φάρνσγουερθ («Straight Story»), Ράσελ Κρόου («The Insider»), Σον Πεν («Sweet and Lowdown»). 

«Έχω μια ανάμνηση», λέει ο Ντένζελ όπως τα μεταφέρει το Hollywood Reporter από το Esquire, «κατά την οποία γυρνάω να τον κοιτάξω και δεν είναι όρθιος κανείς έξω από εκείνους γύρω του. Κι όλοι οι υπόλοιποι κοιτάζουν εμένα. Όχι ότι έγιναν έτσι τα πράγματα. Ίσως αυτή να είναι η δική μου αντίληψη του τι έγινε. Ίσως αισθάνθηκα ότι όλοι κοιτάζουν εμένα. Αλλά γιατί να με κοιτάζουν; Όπως το σκέφτομαι τώρα, μάλλον δεν με κοίταζαν.» 

Και συνεχίζει: «Είμαι βέβαιος ότι πήγα σπίτι και ήπια εκείνο το βράδυ. Έπρεπε. Δεν θελω να ακουστώ σαν «ω, μου πήρε το Όσκαρ» ή κάτι τέτοιο. Δεν ήταν έτσι. Και, ξέρεις, υπήρχε κουβέντα στην πόλη για το τι συνέβαινε τότε στην άλλη μεριά του δρόμου και αυτό είναι μεταξύ εκείνου και του Θεού. Δεν έχω καμμία σχέση με αυτό. Προσεύχομαι γι' αυτόν. Και αυτό είναι μεταξύ του ίδιου και του δημιουργού του.»

«Έκτοτε», εξακολουθεί, «είπα στη γυναίκα μου, δεν με νοιάζουν τα Όσκαρ. Δεν τους νοιάζω εγώ, δεν με νοιάζει. Της είπα εσύ ψηφίζεις, βλέπε τα. Εγώ όχι, τα παράτησα. Πικράθηκα. Για 15 χρόνια, από το 1999 μέχρι το 2014, οπότε και έκοψα και το ποτό, ήμουν πικραμένος.»

Τώρα εσάς πώς σας φαίνονται αυτές οι δηλώσεις. Βέβαια αν δεν υπάρχει το βίντεο να δεις πώς μιλάει ο άνθρωπος δεν προσφέρεται για συμπεράσματα, αλλά...

Και όλα αυτά συνυπολογίζοντας ότι ο Ντένζελ είχε ήδη ένα Όσκαρ από το 1990 για το «Glory», ότι θα έπαιρνε το Α' Ανδρικού δύο χρόνια μετά για το «Training Day», ότι μέχρι σήμερα έχει 9 ερμηνευτικές υποψηφιότητες (+1 παραγωγού για το «Fences») και, εν τέλει, δεν υπάρχουν και πολλοί να μην υποκλίνονται στην παρουσία του.