Όταν έσκασε το 2006 η ταινία του Ντέιβιντ Φράνκελ, το Χόλιγουντ δεν ήταν ακόμα έτοιμο να εξαργυρώσει ένα είδος γυναικείου κοινού που μπορούσε να δημιουργήσει blockbuster. Στερεοτυπικό ή όχι, το blockbuster έχει φυλετικά χαρακτηριστικά, τόσο στην ματιά της θεματολογίας όσο, λιγότερο, και στο κοινό που πληρώνει, και εδώ ήταν μια απάντηση στα τρεξίματα και τις παλικαριές των αρσενικών ομολόγων. Αμφότερα ίσως δεν αποτελούν την αφρόκρεμα της ανθρώπινης εμπειρίας, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο περισσότερος κόσμος δεν πηγαίνει σινεμά για να δει κάτι άλλο.

Τέλος πάντων, λίγο η ιστορική ανάπλαση της Άννα Γουίντουρ της αμερικανικής Vogue από την Μέριλ Στριπ, λίγο η φρέσκια τότε Αν Χάθαγουεϊ, άλλο τόσο η πρωτάρα Έμιλι Μπλαντ (σήμερα μεγαλύτερη σταρ κι απ’ τις δυο τους) λίγο και η δουλεμένη συνταγογράφηση του Φράνκελ, και αψηφώντας μια σειρά από προβληματικές (αντιεμπορικές) παραμέτρους ως προς το «τι λέει τελικά αυτή η ταινία», νάσου τα 330 εκατομμύρια στο box office από το πουθενά, νάσου και η φήμη που καλά κρατεί ως σήμερα μιας και η ταινία χορδίζει ευαισθησίες ενός κοινού.

Τώρα θέλουν να το ξανακάνουν.

Δια τούτο λέει συζητούν με την σεναριογράφο της πρώτης ταινίας, Αλίν Μπρος ΜακΚένα, για μια ιστορία που οι φήμες λένε πως θα συναντά την Μιράντα Πρίστλι στον κόσμο των πεθαμένων περιοδικών καθώς συναντά τον χαρακτήρα της Μπλαντ, η οποία πλέον είναι υψηλόβαθμο στέλεχος σε μια εταιρεία με πολύ χρήμα που η Μιράντα ποθεί. Ρόλος για την Χάθαγουεϊ δεν υπάρχει εδώ, μια φορά.

Το θέμα κρατιέται ζεστό ιδίως πρόσφατα, ας πούμε στο Actors on Actors του Variety Μπλαντ και Χάθαγουεϊ αναφέρθηκαν εκτενώς, στα περυσινά SAG βγήκε το τρίο επί σκηνής και λοιπά παρόμοια, που σε συνδυασμό με τα παντοτινά μιμίδια διατηρούν κλίμα 2006 σφριγηλό. Δεν βλάπτει επίσης η «σφυγμομέτρηση» ενός μιούζικαλ-σίκουελ που ετοιμάζεται στο West End, σε μουσική Έλτον Τζον και χορογραφία του τρις βραβευμένου με Τόνι, Τζέρι Μίτσελ, με την Βανέσα Γουίλιαμς να βάζει τα μαύρα γυαλιά της Μιράντα.