Ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι γεγονός. Η Σκάρλετ Γιόχανσον προχώρησε σε μήνυση κατά του συγγραφέα του μπεστσέλερ «La première Chose qu’on Regarde» Γκρεγουάρ Ντελακούρ, για την επινόηση ενός γυναικείου χαρακτήρα που μοιάζει καταπληκτικά στη διάσημη ηθοποιό. Η Γιόχανσον μηνύει τον συγγραφέα και τον εκδότη του ισχυριζόμενη ότι η χρησιμοποίηση του ονόματός της για την περιγραφή ενός λογοτεχνικού χαρακτήρα – ακριβούς αντίγραφου της ίδιας «παραβιάζει δολίως τα προσωπικά της δικαιώματα». Πάντως αν η υπόθεση φτάσει τελικά σε δικαστική αίθουσα θα αφήσει δικαστικό και λογοτεχνικό προηγούμενο και η απόφαση θα επηρεάσει τα όρια μέσα στα οποία ένας συγγραφέας μπορεί να εκφραστεί δημιουργικά.
Παρά την απάντηση του Ντελακούρ ότι η αναλογία της ηρωίδας του με τη Σκάρλετ δεν είναι παρά ένας φόρος τιμής στην ομορφιά της ηθοποιού, οι δικηγόροι της πρωταγωνίστριας προχωρούν και σε αίτημα απαγόρευσης της μετάφρασης του βιβλίου σε άλλη γλώσσα και της κινηματογραφικής ή τηλεοπτικής μεταφοράς του. (Δεν μπορούμε εδώ να μη σκεφτούμε ότι η Γιόχανσον θα ήταν η τέλεια επιλογή για το ρόλο μιας γυναίκας που μοιάζει καταπληκτικά με τη Σκάρλετ Γιόχανσον και το πιο εύκολο κάστινγκ από την εποχή που ο Τζον Μάλκοβιτς μπήκε μέσα στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς)
Το βιβλίο (που στα ελληνικά μεταφράζεται «Το Πρώτο Πράγμα που Κοιτάμε») κυκλοφόρησε το Μάρτιο στη Γαλλία και επικεντρώνεται σε μια μυστηριώδη γυναίκα - κλώνο της ηθοποιού και ζητάει βοήθεια από έναν μηχανικό αυτοκινήτων σε απομακρυσμένο χωριό της Βόρειας Γαλλίας. Εκείνος είναι σίγουρος ότι πρόκειται για την πρωταγωνίστρια που βλέπει στις ταινίες και μόλις εξήντα σελίδες αργότερα συνειδητοποιεί ότι είναι απλώς μια κοπέλα που της μοιάζει. Μην έχοντας διαβάσει το βιβλίο, ας μη σχολιάσουμε (αρνητικά) το πόσο πιθανό θα ήταν να βρεθεί μια σταρ του Χόλιγουντ μόνη κι αβοήθητη στο πουθενά ή ας μην αναρωτηθούμε αν η «Σκάρλετ» απευθύνθηκε για βοήθεια σε άπταιστα γαλλικά.
Ο Ντελακούρ δηλώνει έκπληκτος με την αντίδραση της Γιόχανσον, επιμένοντας ότι δε θα είχε την ίδια άποψη αν είχε ανατρέξει στο περιεχόμενο του βιβλίου. «Είμαι πολύ λυπημένος. Εγώ περίμενα να μου στείλει λουλούδια, αφού το βιβλίο είναι πραγματικά μια δήλωση αγάπης προς αυτήν» ανέφερε στη Φιγκαρό. «Διαθέτει μια ομορφιά αρχετυπική, είναι η καλλονή της εποχής μας, ανθρώπινη και συγκινητικά εύθραυστη. Είναι υπέροχη, μια εμβληματική ηθοποιός» συνέχισε να της πλέκει το εγκώμιο.
Δεν είναι πάντως μόνο το όνομα της Γιόχανσον που αναφέρεται στο μυθιστόρημα. Για δευτερεύοντες χαρακτήρες του βιβλίου γίνεται αναφορά ότι μοιάζουν στον Ράιαν Γκόσλινγκ ή τον Τζιν Χάκμαν. Ο συγγραφέας εξηγεί ότι η ιστορία λειτουργεί και ως σάτιρα της κουλτούρας των σελέμπριτι κι ενός ψεύτικου κόσμου όπου όλα προσεγγίζονται μέσα από το πρίσμα της διασημότητας: «Όλοι αυτοί οι διάσημοι σταρ μας ακολουθούν παντού, είναι μαζί μας όλη την ώρα. Αυτή η νοοτροπία μάς επιβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης και το διαδίκτυο. Το παράπονό της λοιπόν βασίζεται ακριβώς σε αυτό το οποίο σατιρίζω και στηλιτεύω. Αυτό το πράγμα είναι παράδοξο. Αλλά υποθέτω και πολύ αμερικάνικο» καταλήγει ο Ντελακούρ στέλνοντας ένα μήνυμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εκεί που κατασκευάζεται ένας σταρ μέσα σε μια νύχτα, αλλά την ίδια στιγμή η μάχη για την «προστασία της ιδιωτικής ζωής» και των «προσωπικών δικαιωμάτων» παίρνει διαστάσεις σταυροφορίας.
«Το μυθιστόρημα είναι ένα αποκύημα φαντασίας. Οι συγγραφείς πρέπει και δικαιούνται να γράφουν ελεύθερα με οδηγό τη φαντασία τους» υπερθεματίζει ο Ντελακούρ. «Στο βιβλίο μιλάω και για κάποιον που τραυματίζεται όταν δεν ανοίγει ο αερόσακος του αυτοκινήτου του. Να περιμένω μήνυση και από τις κατασκευάστριες εταιρείες;» αναρωτιέται με χιούμορ.
Το πεδίο αντιπαράθεσης είναι πραγματικά μεγάλο και τα όρια δυσδιάκριτα. Αυτό που σίγουρα κατόρθωσε η Σκάρλετ είναι να χαρίσει στη Δικαιοσύνη μια πρεμιέρα.
