*Το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κανείς από το «Μόνο Αίμα» (πρώτη ταινία των αδελφών Κοέν-1984) είναι να την δει διασκευασμένη στη μεσαιωνική Κίνα και μάλιστα με τρόπο που θυμίζει σλάπστικ κωμωδίες των πρώτων κινηματογραφικών χρόνων.
A woman, a Gun and a Noodle Shop
*Το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κανείς από το «Μόνο Αίμα» (πρώτη ταινία των αδελφών Κοέν-1984) είναι να την δει διασκευασμένη στη μεσαιωνική Κίνα και μάλιστα με τρόπο που θυμίζει σλάπστικ κωμωδίες των πρώτων κινηματογραφικών χρόνων. Υπαίτιος της ευφάνταστης αυτής τρέλας, ο Ζανγκ Γιμού που έριξε μια αχτίδα χαράς στη μουντή (μέσα κι έξω από τις αίθουσες) φετινή Μπερλινάλε. Ελάχιστα έχουν αλλάξει στην γνωστή ιστορία του απατημένου συζύγου που πληρώνει για να δει νεκρούς την γυναίκα του και τον εραστή της κι όμως το «A Woman, A Gun And A Noodle Shop» μοιάζει ολόφρεσκο και τόσο απρόσμενο που δύσκολα το μπορείς κάπου να το κατατάξεις. Μας έλειψε η χαρακτηριστική και αξέχαστα υπερβολική βία της παλιάς ταινίας. Η νέα εκδοχή όμως κερδίσει στα σημεία του τρελού χιούμορ που εδράζεται σε χαρακτήρες υπερβολικούς κι ως εκ τούτου απολαυστικότατους.
*Έγραψα «μουντή Μπερλινάλε» και εξηγώ ότι το κρύο φτάνει μέχρι και τους -10ο Κελσίου. Αφού στο δρόμο κανείς δεν αναγνωρίζει κανένα, έτσι που είμαστε όλοι κουκουλωμένοι με σκουφιά και κασκόλ.
*Το απίστευτο αυτό- τουλάχιστον για τους Μεσογειακούς φεστιβαλιστές- κρύο, δεν εμπόδισε τους Βερολινέζους να στηθούν, την Παρασκευή το βράδυ, όρθιοι μπροστά στην ιστορική Πύλη του Βραδεμβούργου για να δουν την- επιτέλους 100%- αποκατεστημένη κόπια του «Μητρόπολις» του Φριτς Λανγκ. 83 χρόνια μετά την πρεμιέρα του- εδώ στο Βερολίνο- το φουτουριστικό αριστούργημα του εξπρεσιονιστικού σινεμά ξαναπροβλήθηκε την αρχική του μορφή χάρις στα 25 λεπτά που βρέθηκαν, σαν από θαύμα, στην Αργεντινή και προστέθηκαν μετά από σκληρή δουλειά των ανθρώπων του ιδρύματος Μουρνάου.
Σκηνή από τη ταινία "Ουρλιαχτό"
*Μια εξαίσια ταινία που είδα την πρώτη μέρα του φεστιβάλ και την σκέφτομαι συνεχώς: το «Ουρλιαχτό». Σαν πρωτότυπη μεταφορά του ομότιτλου θρυλικού ποιήματος του Αλεν Γκίνσμπεργκ, το οποίο σημάδεψε τον 20ο αιώνα κι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη όλων των τεχνών από την δεκαετία του 50 μέχρι τις μέρες μας. Ιδού ένα απόσπασμα για να καταλαβαινόμαστε: «Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ’ την τρέλα, λιμασμένα υστερικά, γυμνά να σέρνονται μες απ’ τους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μια φλογισμένη δόση, χίπστερς αγγελοκέφαλοι που καίγονταν για τον αρχαίο επουράνιο δεσμό με το αστρικό δυναμό στη μηχανή της νύχτας». Τρία θέματα βλέπουμε στην ταινία που μοιάζει με δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ και ταυτόχρονα ποιητικό βιντεοκλίπ: την ανάγνωση του ποιήματος που έγινε στις 7 Οκτωβρίου του 1955 (ο Τζέιμς Φράνκο παίζει τον Γκίνσμπεργκ) σε ασπρόμαυρο φιλμ, αλλά και μια υπνωτιστική εικονοποίησή του σε έγχρωμο κινούμενο σχέδιο. Την δίκη που ακολούθησε εναντίον του «Ουρλιαχτού». Σημαντικότατη για τα όρια της ποιητικής ελευθερίας. Ό,τι βλέπουμε μάλιστα προέρχεται από τα δικαστικά αρχεία της εποχής. Την αναπαράσταση (πάλι από τον Φράνκο) μιας συνέντευξη του είχε δώσει ο Γκίνσμπεργκ στο «Time», αλλά δεν δημοσιεύθηκε ποτέ και στην οποία ξεδιπλώνεται η ζωή και οι δημιουργικές περιπέτειες του ανθρώπου που έμελλε να κηρύξει την επανάσταση της γενιάς των Μπιτνικ. Σκηνοθέτες ο Ρομπ Επστάιν και ο Τζέφρι Φρίντμαν που έχουν συνυπογράψει τα εξαιρετικά ντοκιμαντέρ «Celluloid Closet» και «Παράγραφος 175».
