Αυτή η δουλειά, όπως και οι περισσότερες ανταγωνιστικές στον καπιταλιστικό μας κόσμο, δεν έχει και πολύ χώρο για ευεργεσίες. Γι΄αυτό και όταν αποδεδειγμένα συμβαίνουν, αυτομάτως γουστάρεις τον ευεργέτη. Κάποτε πρέπει να αναφερθούμε σε περιπτώσεις ηθοποιών που βοήθησαν συναδέλφους να φανούν, ή έστω να δουλέψουν. όταν οι τελευταίοι δεν έμοιαζαν να έχουν στον ήλιο μοίρα.
Ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο δεν ήταν ποτέ ακριβώς σε αυτή τη θέση, ήταν όμως κάποτε κι αυτός νέος κι ανερχόμενος. Ήταν επίσης τότε και ένας τρομερά ατίθασος, εμπνευσμένος ηθοποιός. Η Σάρον Στόουν, 28 χρόνια πριν, το 1995, τρία χρόνια μετά τον «Βασικό Ένστικτο» και ούσα για τελευταία χρονιά στα απόνερά του για μια a-list καριέρα, επρόκειτο να κάνει το «Γρήγορη και Θανάσιμη» με τον Σαμ Ράιμι σκηνοθέτη. Και ήθελε - και μπορούσε να θέλει - δίπλα της τον Ράσελ Κρόου και τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο. Τους είχε και τους δύο τελικά. Αλλά για τον δεύτερο θα έπρεπε να «δώσει» στους αμετάπειστους παραγωγούς μέρος του μισθού της για την αμοιβή του. Και το έκανε - και στην πορεία έγινε και παραγωγός της ταινίας (που τελικά δεν έκανε σοβαρά εισιτήρια, αλλά έκανε καλό στις καριέρες των δύο ανδρών - η Στόουν την ίδια χρονιά είχε την δόξα της στο «Καζίνο» του Σκορσέζε, φτάονοντας μέχρι τα Όσκαρ.)
Σε πρόσφατή του συνέντευξη ο ΝτΚάπριο αποκάλυψε ότι την έχει ευχαριστήσει «πολλές φορές» για την κίνησή της αυτή - «είναι πραγματική λάτρiς του σινεμά και άνθρωπος που δίνει ευκαιρίες σε συναδέλφους της, είμαι πολύ ευγνώμων. Δεν ξέρω αν ποτέ της έστειλα ένα υλικό δώρο αλλά δεν μπορώ να την ευχαριστήσω αρκετά.» Τσιγγουνάκος Λίο;
«Το παιδί ήταν ο μόνος που είχε κάνει διάνα στην οντισιόν», θυμάται η Στόουν στα απομνημονεύματά της. «Γιστί θέλεις έναν άγνωστο Σάρον, γιατί πυροβολείς πάντα τον εαυτό σου στο πόδι;», ισχυρίζεται ηρωικά η Στόουν ότι της είπαν από το στούντιο.
Ο ΝτιΚάπριο τότε πάντως δεν ήταν τόσο άσημος, είχε ήδη την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα με το «What's Eating Gilbert Grape», είχε δώσει ήδη ένα ρεσιτάλ στις «Αγεφύρωτες Σχέσεις» (την πρώτη φορά που τα είπαν με τον Ντε Νίρο μπροστά στο φακό), ενώ το 1995 θα τον βλέπαμε σε άλλες δύο ταινίες, «Το Τέλος της Αθωότητας» και την «Καταραμένη Σχέση» (όπου υποδυόταν έναν φλεγόμενο Ρεμπώ), έχοντας για τα καλά την συναίσθηση ότι ένας μεγάλος ηθοποιός γεννιόταν. Να λέμε την αλήθεια δεν είναι σίγουρο πόσο μέσα πέσαμε σε αυτό, με τα δικά μας κριτήρια τουλάχιστον, αλλά πάντως μεγάλος έγινε στα σίγουρα, ιδίως με την έλευση ενός κάποιου δυσοίωνου καραβιού δύο χρόνια μετά.
