Ο Κόλμαν Ντομίνγκο μπορεί να βγαίνει για πρώτη φορά στο προσκήνιο της κινηματογραφικής επικαιρότητας, αλλά έχει χρόνια και δουλειά στην πλάτη. Η δουλειά του στο θέατρο δε, τον καθιστά από τις δυνάμεις και όχι μόνο του αφροαμερικανικού χώρου. Άλλωστε για το θέατρο είναι και μία από τις συν-συγγραφικές δουλειές του που τον φέρνουν κοντύτερα στο επόμενο θέμα του, τη ζωή του μεγάλου Νατ Κινγκ Κόουλ. Πριν κάποια χρόνια είχε συνυπογράψει μια δουλειά πάνω στο πώς πρέπει να αισθανόταν ο Κόουλ το 1957 όταν έκανε το το χριστουγεννιάτικο πρόγραμμά του («The Nat King Cole Show») για την αμερικανική τηλεόραση, το πρώτο στην ιστορία με μαύρο παρουσιαστή.
Επειδή όμως μάλλον μιλάμε αλαμπουρνέζικα, ας πούμε δυο λόγια για τον βιογραφούμενο. Ο Κόουλ υπήρξε από τους διασημότερους και σημαντικότερους τραγουδιστές του λεγόμενου Great American Songbook, σε μια εποχή που διήρκεσε ακμαία από τον Μεσοπόλεμο μέχρι περίπου να έρθουν οι Beatles και ο Elvis και να τα κάνουν όλα λίμπα. Πούλησε εκατομμύρια δίσκων, ηχογράφησε καμμιά εκατοστή τραγούδια που κυρίευσαν τα charts της εποχής και, βασικά, είχε το πιο βελούδινο vibrato που είχε ακουστεί ως τότε στον χώρο. Ισχύει ακόμα. Κι ας έχουν αλλάξει ριζικά τα γούστα.
Ο Ντομίνγκο ισχυρίζεται πώς είναι χρόνια που εργάζεται σιωπηλά πάνω στο biopic αυτό. Πού θα εστιάσει, άγνωστο. Στην ζωή του Κόουλ υπάρχουν ορισμένα κλασικά στιγμιότυπα, όπως για παράδειγμα το πασίγνωστο, στον χώρο τουλάχιστον, της περίστασης όπου τραγουδώντας ένα βράδυ στο Μπέρμνγχαμ της Αλαμπάμα δέχτηκε την επίθεση τεσσάρων λευκών πάνω στη σκηνή. Επέστρεψε λίγη ώρα αργότερα για να συνεχίσει, με το κοινό να τον χειροκροτά επί 10 λεπτά όρθιο. (Τότε δεν συνηθιζόταν αυτό, φέτος θα πάρει Όσκαρ ένας πρωτοεμφανιζόμενος και θα έχουμε την ίδια ιστορία.)
Πολύ ωραίο σχέδιο ακούγεται αυτό, ο Ντομίνγκο έχει μια διακριτικότητα και μια σοβαρότητα που εκτιμάται - εμφανή και στο (άχρωμο) «Rustin», για το οποίο έχει προταθεί φέτος στον Α' Ανδρικό. Έχει επίσης κλείσει να ερμηνεύσει τον πατέρα του Μάικλ Τζάκσον στο ήδη πολύκροτο biopic που ετοιμάζει ο Φούκουα, ενώ είναι μέσα και στο «Drive-Away Dolls» του Ίθαν Κόεν.
