Πρώτα απ' όλα η σωστή αντίδραση στην είδηση.

Συνερχόμενος κανείς βέβαια, συνειδητοποιεί ότι άλλο πράγμα η κριτική, και άλλο η δουλειά. Το «Vertigo», οφείλουμε να το παραδεχθούμε, είναι κριτική υπόθεση. Και μάλιστα ούτε καν εξαρχής. Όταν βγήκε δεν έκοψε εισιτήρια, δεν γοήτευσε καμμιά Ακαδημία (εντάξει είχε δύο οσκαρικές υποψηφιότητες, μία Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και μία Ήχου - ούτε καν Φωτγραφίας!!), ούτε και η κριτική ενθουσιάστηκε, εδώ που τα λέμε, άντε λίγο οι αναμενόμενοι των Cahiers. Με τα χρόνια αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον, η κριτική σταδιακά το ανήγαγε σε αριστούργημα, οι λίστες στις πρόσφατες δεκαετίες το συμπεριέλαβαν, αλλά και πάλι αν δείτε την πρόφατη του Variety, το είχε μία θέση κάτω από το «Δίκτυο» στο Νο 32...

Όπως και να το δεις όμως το «Vertigo» δεν λες σε κριτικούς ότι «το ξαναφτιάχνεις». Γενικώς τα έργα μην τα ξαναφτιάχνουμε, αλλά κάποια δεν τα ακουμπάμε, θα σου πει ένας κριτικός. Συντηρητικό; Ίσως. Η ίδια η έννοια του αριστουργήματος όμως είναι συντηρητική από μια πλευρά αν τη καλοσκεφτείς.

Τέλος πάντων ο Ρόμπερτ Ντάουνι σκέφτεται να γίνει Σκότι στη θέση του Τζίμι Στιούαρτ. Το παράγει κιόλας μαζί με τη γυναίκα του. Για το σενάριο πάει σε Στίβεν Νάιτ κι αυτός, ο go to άνθρωπος αν θέλεις να πιάσεις μια σεβάσμια εκδοχή κι ένα πρεστίζ να μη γίνεις ρεντίκολο.

Ο Ντάουνι τα τελευταία χρόνια δεν παίζει, το «Endgame» των Avengers σφράγισε μια περίοδο της καριέρας του, μετά έκανε το «Dolittle», Θεέ μου, Θεέ μου γιατί μας εγκατέλειψες, και το καλοκαίρι θα έχει έναν ρόλο στο «Oppenheimer» του Νόλαν. Αυτά όλα κι όλα, συν τον τρυφερό φόρο τιμής στον μπαμπά του στο «Sr.» του Netflix, που κάποιους μας ζέστανε.

Να είναι καλά, να αλλάξει γνώμη - έστω κι αν στη σκοτεινή μας πλευρά κάποιες συνάψεις πανηγυρίζουν υστερικά στη σκέψη της 21st Century ανάπλασης μιας ταινίας που κάθε της πλάνο, κάθε της φωτογραφική χροιά (ίσως η ομορφότερα φωτογραφημένη ταινία του σινεμά) έχει το ανέγγιχτο του κλασικού και είναι η απόλυτη (;) σύλληψη της πλαστικής τελειότητας της ίσως καλύτερης δεκαετίας του κινηματογράφου.