Ο Έντι Μέρφι σφράγισε τον κόσμο της «όρθιας» κωμωδίας, της τηλεοπτικής κωμωδίας στο Saturday Night Live (κοντά 40 χρόνια εκεί και μάλλον θα ξανασυμμετάσχει) και βέβαια της κινηματογραφικής, της οποίας υπήρξε και κάτι σαν βασιλιάς για τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Από την έλευση του 21ου αιώνα ασχολήθηκε (με τεράστια επιτυχία) με το voice over (δηλαδή «Σρεκ») αλλά και μια σειρά παραγωγών που, όπως λέει ο ίδιος, «ήταν σκατά». Και τον κούρασαν. Κι έτσι, την τελευταία δεκαετία εμφανίστηκε όλες κι όλες τρεις φορές, με τρίτη τώρα του σίκουελ του «Πρίγκηπα», και μία από αυτές να είναι το καθ' όλα αξιόλογο «Με λένε Dolemite».
«Το σχέδιο ήταν 'άσε να κάνω ένα διάλειμμα'», λέει κεφάτα και χαριτωμένα, δίχως την παραμικρή γκρίνια. «Γιατί οι ταινίες που έκανα ήταν σκατά και δεν είχε πλάκα. Μου έδιναν Βατόμουρα συνέχεια, νομίζω οι γ@μημένοι μου έδωσαν το Βατόμουρο του Χειρότερου Ηθοποιού όλων των Εποχών [σ.σ. της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, απλά] και ξέρεις αυτό είναι ένας λόγος να κάνεις ένα διάλειμμα», λέει γελώντας ο Έντι.
«Έλεγα θα κάνω ένα break για κανα χρόνο και ξαφνικά είχαν περάσει έξι χρόνια κι είμαι στον καναπέ και σκέφτομαι:'Θα μπορούσα να μείνω στον καναπέ και να μη σηκωθώ ποτέ, αλλά δεν θέλω να τα παρατήσω και το τελευταίο που θα θυμούνται από μένα να είναι να κάνω μαλακίες. Κι έτσι είπα να σηκωθώ, να θυμίσω ότι είμαι αστείος κι αν είναι ξαναγυρίζω στον καναπέ».
Στην πραγματικότητα βέβαια, όσο άσχημο κι αν είναι αυτό να το λέμε για τον αθυρόστομο πολυαγαπημένο Έντι μιας εποχής, συγκριτικά με σήμερα, αθωότητας - για να μην πούμε εύρωστης κωμωδίας, που σήμερα ασθενεί κάτω από το βάρος μιας λογοκρισίας - είναι πώς πέρασε τον «χρόνο ημιζωής» του, την διάρκεια που συνήθως είναι γραμμένο για κάθε σταρ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να έχει.
Ωστόσο ο ίδιος αισιοδοξεί, οπότε κι εμείς συντονιζόμαστε, πως «όταν ηρεμήσουν τα πράγματα και ο κόσμος επιστρέψει σε μια κανονικότητα», θα ήθελε να επιστρέψει ακόμα και στον χώρο της stand-up κωμωδίας. Χώρο στον οποίο διέπρεψε με την (υπερβολική για κάποιους) αθυροστομία του, μαζί όμως με ένα απίστευτο νεύρο, μια σωματικότητα και ένα φυσικό φωνητικό/λεκτικό χάρισμα που σφράγισε την εποχή που το έκανε - μαζί φυσικά με άλλους γίγαντες, λίγο γηραιότερους, όπως τον Στιβ Μάρτιν, τον Μπίλι Κρίσταλ και βέβαια τον Ρόμπιν Γουίλιαμς.
Τώρα βέβαια πώς θα προσαρμόσει τα κείμενα, πώς θα μπορεί κι ο κόσμος να γελάσει με πράγματα που είναι περίπου απαγορευμένα, «σεξιστικά και ρατσιστικά», θα έχει ενδιαφέρον να το δούμε.
Στον ακόλουθο σύνδεσμο μπορείτε να ακούσετε το διασκεδαστικό podcast του Έντι Μέρφι:
https://open.spotify.com/episode/6jWUlkuIsNOVWKyhyzsfHZ
