Κάθε εποχή έχει τους Νταφόε της. Και μ' αυτό δεν εννοεί κανείς κάτι κοινότοπο, κάτι δεδομένο, κάτι που σε παίρνει ως σινεφίλ να παρακάμψεις. Είναι απλώς μια παρατήρηση που υπογραμμίζει την εργασιακή ηθική ενός βαρυσήμαντου καρατερίστα, ενός ηθοποιού που εδώ και δεκαετίες συμμετέχει σε κάθε είδους σχέδιο, που συνήθως αξίζει και την στήριξή του. Μπορεί να είναι blockbuster που βλέπεται (και με το παραπάνω κάποιες φορές), μπορεί μια μικρή ανεξάρτητη παραγωγή (συχνά ούτε καν σε πρωταγωνιστικό ρόλο), μπορεί ένα biopic (αλλά από τα ενδιαφέροντα), ένα animation ή μια συνεργασία με υπογραφές που χρειάζονται τη στόφα του. Ο τέσσερεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ Νταφό, με περίπου 90 ταινίες μόνο στον 21ο αιώνα και καμμιά 10αριά στα σκαριά ήδη για το μέλλον, είναι ερμηνευτική δύναμη να στηρίζεσαι πάνω του.

Πράγμα που θα (ξανα)σκέφτηκε ο Ρόμπερτ Έγκερς, αφού ήδη στον «Φάρο» του χρειάστηκε κι αυτός τη δύναμή του. Έτσι λοιπόν ο Νταφό ανεβαίνει στο όχημα του «Νοσφεράτου», στο οποίο επιβαίνουν ήδη οι Λίλι Ρόουζ-Ντεπ, ο Νίκολας Χουλτ (που ήταν εξαίρετος στο «The Menu» προσφάτως) αλλά και ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ, ένα ακόμα από τα 8 παιδιά του Στέλαν Σκάρσγκαρντ που είναι ηθοποιός, ο οποίος και αναλαμβάνει τον επώνυμο ρόλο.

Για τον Νταφό, επίσης, αυτή θα είναι και μια ταινία συμβολικής σημασίας, αφού πριν 23 χρόνια ήταν ο Μαξ Σρεκ στην κλασική και καλτ «Σκιά του Βρυκόλακα». Ο Σρεκ θυμίζουμε είναι ο ηθοποιός που ερμήνευε τον Νοσφεράτου στην επώνυμη ταινία του Φρίντριχ Μούρναου του 1922, για τον οποίον οι φήμες και τα κουτσομπολιά ισχυρίζονταν ότι φέρνει σε βρυκόλακα. Μα να μην μπορεί να έχει μια-δυο ιδιοτροπίες κανείς.