Ο Ταραντίνο τα κατάφερε και πάλι. Περισσότεροι από 200 δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο, βγήκαν πριν από λίγο ενθουσιασμένοι από την πρώτη δημογραφική προβολή του «Django Unchained», εδώ στη Νέα Υόρκη.
Μας μοίρασαν βέβαια κι ένα χαρτί που διευκρινίζει ότι υπάρχει εμπάργκο στις κριτικές μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου που θα βγει η ταινία στις αμερικανικές αίθουσες. Οι πρώτες αναφορές όμως άρχισαν ήδη να γράφονται, ενώ μόλις βγήκαν και οι υποψηφιότητες για τις Χρυσές Σφαίρες όπου διεκδικεί 5 βραβεία. Οπότε ιδού και η δική μου ανεπίσημη πρώτη άποψη. Αναλυτική κριτική αργότερα.
Το «Django Unchained» λοιπόν είναι μια καθαρά ταραντινική ταινία, έτσι όπως τις έχουμε συνηθίσει. Αστεία, πανέξυπνη, αιματοβαμμένη και γεμάτη σινεφίλ αναφορές και υπέροχα παλιομοδίτικα τραγούδια. Στην πραγματικότητα είναι ένας φόρος τιμής στο ξεχασμένο είδος των «σπαγγέτι γουέστερν». Των δευτεροκλασάτων δηλαδή γουέστερν που έβγαιναν κατά δεκάδες από τα ιταλικά στούντιο του 60 και του 70.
Ένα από αυτά, το «Django» του 1966 με τον Φράνκο Νέρο, έγινε γρήγορα καλτ κι έδωσε πολλές συνέχειες, διασκευές και απομιμήσεις. Πάνω σ’ αυτόν τον ομώνυμο κεντρικό ήρωα χτίζεται τώρα η ταινία του Ταραντίνο.
Συνεχίζω για λίγο να παραβιάζω το εμπάργκο γράφοντας ότι υπάρχουν κάποιες σκηνές που σύντομα θα ανθολογούνται, όπως το λουτρό αίματος στο τέλος της ταινίας: είναι αδύνατο να μετρήσεις πόσοι πιστολέρος έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες του Τζάνγκο (Τζέιμι Φοξ) βάφοντας με το αίμα τους τοίχους, πατώματα και ταβάνια.
Υπάρχουν όμως και εξαίσιες σκηνές διαλόγων με πρωταγωνιστή τον Κρίστοφ Βάλτζ ο οποίος αντιστρέφει το ειρωνικό ύφος που είχε στους «Άδωξους Μπάσταρδους» για να ερμηνεύσει τον καλό και να παγιδέψει τον- κακό- Λεονάρντο Ντι Κάπριο, σε ένα λαβύρινθο λέξεων και ντελικάτων συλλογισμών.
Θυμάστε τον χαμό που είχε γίνει με το- ας το πούμε υπο-είδος- του «Grindhouse» μετά την έξοδο του «Death Proof»; Υποψιάζομαι ότι κάτι ανάλογο θα γίνει και τώρα. To σπαγγέτι γουέστερν θα ζήσει και πάλι, έστω για λίγο, τις παλιές του δόξες.
