Μπορεί η ατσαλένια στολή του Τόνι Σταρκ να ίπταται ήδη στο κινηματογραφικό πανί στην τρίτη και τρισδιάστατη εκδοχή του «Iron Man». Μπορεί επίσης στο 3D γαϊτανάκι του καλοκαιριού, σειρά να παίρνουν ταινίες όπως το «Ο Υπέροχος Γκάτσμπι» του Μπαζ Λούρμαν, ο «Άνθρωπος από Ατσάλι» του Ζακ Σνάιντερ (με την επιστροφή της μυθολογίας του Σούπερμαν) και το «Star Trek Into Darkness» με τον Τζέι Τζέι Αμπραμς στα σκηνοθετικά ηνία να καθοδηγεί τον Κάπτεν Κερκ και το Εντερπράιζ στην αναγέννηση της πολυαγαπημένης κινηματογραφικής σειράς.
Σύμφωνα όμως με τον οίκο Φιτς, κανένα από τα παραπάνω μπλοκμπάστερ δεν θα καταφέρει να ανατρέψει τις προβλέψεις που υποστηρίζουν πως το κοινό που θα προτιμήσει τις 3D ταινίες μέσα στο 2103, θα είναι για πρώτη φορά αισθητά μειωμένο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Το 2009, ο τρισδιάστατος κυκεώνας του «Avatar» σάρωσε στο πέρασμά του τα βραβεία και κυρίως τα ταμεία ανά την υφήλιο, μεταδίδοντας στην κινηματογραφική βιομηχανία τη νέα της αγαπημένη μανία, το 3D. Οι εταιρείες είδαν σε αυτό το φορμά, την μεγάλη τους απάντηση στο παράνομο κατέβασμα ταινιών και έτσι η παραγωγή σύντομα μπούκωσε από ταινίες που γυρίζονταν απ’ την αρχή σε τρεις διαστάσεις ή μετατρέπονταν στη συνέχεια, στο βωμό της νέας συνήθειας. Σήμερα, σχεδόν μια πενταετία αργότερα, η φρενίτιδα του κοινού μοιάζει να έχει κοπάσει αλλά οι λόγοι πίσω από τον διαρκώς μειωμένο ενθουσιασμό για τις ταινίες σε 3D ποικίλουν.
Αρχικά, το «καπέλο» των 4 ή και 5 ευρώ σε σχέση με την τιμή του εισιτηρίου των δισδιάστατων προβολών είναι ένας επιβαρυντικός παράγοντας λαμβάνοντας υπόψη την παγκόσμια οικονομική κρίση που αιωρείται σε αρκετές χώρες του δυτικού κόσμου, συμπεραλαμβανομένης και της Αμερικής, της οποίας η αγορά παραδοσιακά καθορίζει τις εξελίξεις. Εξάλλου το σινεμά ως προϊόν υπήρξε πάντα μια από τις πιο οικονομικές και προσιτές λύσεις διασκέδασης. Παρόλα αυτά, η οικονομική ύφεση δεν είναι ένα αποκλειστικά σημερινό φαινόμενο και σαφώς προϋπήρχε, γεγονός που μας αναγκάζει να αναζητήσουμε αλλού τις αιτίες της μείωσης.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως το κοινό φαίνεται να ξεπερνάει σταδιακά τον ιδιότυπο 3D φετιχισμό και επιζητά την συνολική ποιότητα σε μια ταινία αγνοώντας προς το παρόν την φαντασμαγορική βιτρίνα των τριών διαστάσεων. Ακόμα ένας λόγος θα μπορούσε να είναι και η στροφή των θεατών προς την κατ’ οίκον διασκέδαση, αυτό που εμπορικά περιγράφεται ως home entertainment, καθώς πλέον ο χρόνος που μεσολαβεί απ’ την προβολή των ταινιών μέχρι την έκδοσή τους σε video on demand ή στα ράφια των καταστημάτων έχει ελαχιστοποιηθεί.
Ό,τι απ’ τα παραπάνω όμως και αν ισχύει το σίγουρο είναι πως ο κινηματογράφος σε τρεις διαστάσεις είναι ακόμα ένα παρθένο τοπίο το οποίο παραμένει σχετικά ανεξερεύνητο. Τα επόμενα χρόνια θα είναι ενδεικτικά για την πορεία του και θα μας διαφωτίσουν σχετικά με το μέλλον του και την επίδρασή του στην έβδομη τέχνη, η οποία προς το παρόν δύσκολα μπορεί να προβλεφθεί.
