Πάμε μαζί μερικά χρόνια πίσω. Στα τέλη του 1988. Σε μια αλλιώτικη εποχή, πριν οτιδήποτε από αυτά που αποτελούν καθημερινή μας ενασχόληση (ή και χρονοτριβή). Ούτε διαδίκτυο, ούτε social media, ούτε καν κινητά τηλέφωνα! Γεννιέται μια αυθόρμητη ερώτηση «και πώς το κάναμε, πώς τα καταφέρναμε;». Ω, τα καταφέρναμε.

Το ίδιο και ο 68χρονος Ντάνι Έλφμαν, τότε, εκεί στα τέλη του '80, έχοντας στο ενεργητικό του λίγα, αλλά ωραία, πράγματα στο σινεμά. Το σάουντρακ του «Midnight Run», του «Scrooged», του «Σκαθαροζούμη». Το τελευταίο είναι η δεύτερή του συνεργασία με τον Τιμ Μπέρτον. Που ετοιμάζει, λένε οι χολιγουντιανές ειδήσεις, που σε μας τότε έρχονται από περιοδικά (Premiere, Movieline, Hollywood Reporter, Variety), μια ταινία με ήρωα τον Μπάτμαν. Μεταξύ μας, εκεί ξεκίνησαν όλα, εκεί μπήκαν οι βάσεις της σινεματικής υπερηρωικής μυθοποιΐας που τόσο μας απασχολεί σήμερα.

Ο Έλφμαν έχει προσληφθεί για να γράψει το σάουντρακ, έχει ταξιδέψει ο άνθρωπος στο Λονδίνο για να δει το σετ και τώρα επιστρέφει στο Λος Άντζελες. Και του σκάει η έμπνευση μέσα στο αεροπλάνο:

«Με κεραυνοβόλησε στην χειρότερη στιγμή. Καθώς επιστρέφω σπίτι μου, μέσα σε ένα 747, αυτό το γ@μημένο πράγμα με χτυπάει κατακέφαλα. Και τώρα τι κάνω; Είμαι σε ένα Τζάμπο [σ.σ. εννοεί τον τύπο του αεροπλάνου], θα τα ξεχάσω όλα. Θα προσγειωθούμε, θα παίζουν κάποιο γ@μημένο τραγούδι των Μπιτλς και θα τα ξεχάσω όλα!».

«Έχω όμως πάντα μαζί μου ένα recorder», συνεχίζει. «Οπότε αρχίζω κάθε τρις και λίγο να τρέχω στο μπάνιο. Μετά πίσω στο κάθισμα, και δέκα λεπτά μετά ξανά τρέχοντας στο μπάνιο να μουρμουρίζω και να σφυράω το θέμα στο recorder. Κάποια στιγμή οι αεροσυνοδοί στέκονται μπροστά μου. Θα απορούσαν: 'Τι διάολο μπαίνει μέσα κάθε τόσο, πόση κόκα να σνιφάρει κανείς, πόσο γρήγορα να σουτάρεις, δεν γίνεται!'. Κι εγώ κομμάτι-κομμάτι έστηνα το σάουντρακ της ταινίας».

Για την ιστορία ο Έλφμαν δεν ήταν τελικά ευχαριστημένος από τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκε η μουσική. Όπως συνέβαινε πάντα, τα στούντιο (εδώ η Warner) δεν αστειεύονται και χρησιμοποίησαν έναν στρατό επαγγελματιών που πείραξαν το αποτελέσμα στην ηχογράφηση για να το φέρουν στα μέτρα τους. (Έχει δίκιο, κάπου τότε ξεκινά και μια ριζική αλλαγή στον τρόπο χρήσης του σάουντρακ, αλλαγή που αργότερα αφορά και στο είδος των συνθέσεων).

Πάντως ο Έλφμαν κέρδισε το Γκράμι του για τη μουσική της ταινίας. Ο συνθέτης δεν έχει βραβευθεί ποτέ με Όσκαρ, έχει τέσσερεις υποψηφιότητες, ενώ έχει και δύο Έμμι στην κατοχή του. Τον περιμένουμε επόμενα στο καινούργιο «Dr. Strange» του Σαμ Ράιμι.