Έχεις μια ενστικτώδη τάση να αναφωνήσεις «τι ανοησίες Θεέ μου», προτού σε διακόψει η συνειδητοποίηση ότι μιλάμε για Χόλιγουντ και η πραγματικότητα συχνάκις σε βγάζει μισό χιλιόμετρο οφσάιντ.

Αλλά ας πούμε ότι ο Τζιμ Κάρεϊ εδώ και 10 χρόνια έχει κάνει έναν Αβρανά (...), ένα δυστοπικό «Bad Batch» (και τα δύο σχεδόν 10 χρόνια πριν) και πιο πρόσφατα τρία...«Sonic the Hedgehog» στη σειρά. Όλα κι όλα.

Θα μου πεις τόσο άκυρος είναι ένας Εφιάλτης (μετά από ξέρω γω 10 ταινίες στο franchise που έχουν γίνει); Όχι ακριβώς. Αλλά το να μεταχειρίζεσαι τον Τζιμ Κάρεϊ ακόμα χειρότερα από ότι ο ίδιος τον εαυτό του, να του προτείνεις έστω συνεντευξιακά τόσο ασήμαντα σχέδια, σαν να μην είναι κάποιος με ένα κάποιο track record εκτός κωμωδίας και μια μοναδικότητα εντός, ακούγεται κάπως. Ίσως υπερβάλλουμε, από αγάπη είναι.

Τέλος πάντων ο Τσακ Ράσελ, που κάποτε έκανε το λίαν συμπαθές τρίτο της σειράς του Φρέντι, λέει: «Κατά τη γνώμη μου ο Τζιμ μπορεί να κάνει τα πάντα, αν το θελήσει. Για να έκανε κάτι στο franchise θα έπρεπε να υπάρξει ένα άλμα στην σειρά, κάτι σαν αυτό που έκανε ο Γουές Κρέιβεν στο 'New Nightmare' [σ.σ. ολόσωστα ως προς τον Κρέιβεν] και τότε θεωρώ θα το σκεφτόταν και τότε μόνο θα σκεφτόμουν κι εγώ να τον τιθασεύσω. Αν υπήρχε μια τόλμη στην κατεύθυνση.»

Δεν μπορείς να μην δεις με συμπάθεια ανθρώπους κάτω από το ραντάρ που κάποτε θα είχαν ευκαιρίες να παίξουν στο b κύκλωμα που η βιομηχανία θα περιέκλειε με μια βιομηχανική προσοχή. Σήμερα, ωστόσο, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, οι δημιουργοί αυτοί είναι απελπιστικά ντεφορμέ, οι διάδοχοί τους (επί το πλείστον) ανεπαρκείς (ακόμα και στο horror που πάνα ήταν κοιτίδα), το κοινό που θα έβλεπε τέτοια έργα σμικρυμένο ή ξεκομμένο, η σοβαρή κριτική που θα περιέθαλπε τις ταινίες αυτές απούσα, και η βιομηχανία (ιδίως ως προς τα αιθουσιακά παράθυρα) πλησίον του ερειπιώδους. Ναι, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που πας να αναθαρρήσεις, αλλά πρακτικά αυτές οι ταινίες είναι πια υπό την αιγίδα της πλατφόρμας. Αυτό, όπως άλλοτε το βίντεο, δεν τις καθιστά ανύπαρκτες, αλλά δυσκολεύει την έννοια του γεγονότος γύρω από την ύπαρξή τους, περισσότερο λειτουργεί σαν σκαλοπάτι καλλιτεχνών που θέλουν οι άνθρωποι να βρουν την ευκαιρία τους στο mainstream.

Τι να πεις; Μακάρι να γίνει αυτό το άλμα που λέει ο Ράσελ, μακάρι και ο Κάρεϊ να αισθανθεί καλύτερα ως προς την τέχνη του ξανά, κυρίως μην ακούσουμε κανένα δυστυχές έξαφνα, μακάρι ακόμα-ακόμα, τόσο χαμηλά πέφτει κανείς, να γίνει η πλατφόρμα ένα φυτώριο παραγωγών είδους που να αξίζει τον κόπο και να μην τις ψάχνεις με το κυάλι στο μεσονύχτι.