Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του ηθοποιού, πίσω στη δεκαετία των ‘80s, o Σκορσέζε τον είχε επιλέξει για να πρωταγωνιστήσει σε ένα κινηματογραφικό όνειρο ζωής, τη διασκευή του «Τελευταίου Πειρασμού» του Νίκου Καζαντζάκη.

«Όταν ο Μάρτι μου ζήτησε να κάνω οντισιόν για τον ρόλο του Ιησού στην ταινία σκέφτηκα “να η ευκαιρία σου να σπάσεις τα δεσμά του typecasting και να δουλέψεις με έναν σπουδαίο δημιουργό”. Κάναμε περίπου πέντε οντισιόν, ανάμεσά τους και το πιο ωραίο δοκιμαστικό που έχω κάνει ποτέ στην καριέρα μου, με παρτενέρ τον Χάρβεϊ Καϊτέλ. Ο Χάρβεϊ είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός, αλλά κι ένας εξαιρετικός συνεργάτης για τον άλλο ηθοποιό, που περνά από οντισιόν. Ο Σκορσέζε μου πρόσφερε τον ρόλο, μα εγώ άκουσα τη συμβουλή του μανατζέρ μου και τον απέρριψα.

Μου είναι δύσκολο να το πιστέψω τώρα, αλλά εκείνη την εποχή αυτό που είπε ο μάνατζερ μού φάνηκε λόγικο. Μου εξήγησε ότι το να παίξεις τον Ιησού είναι ένα είδος κατάρας. Δεν ξέρω αν είχε δίκιο ή όχι, αλλά η απόφασή μου να απορρίψω τον ρόλο κατέστρεψε τη σχέση που θα μπορούσα να είχα με τον Σκορσέζε, ο οποίος ήθελε να γυρίσει τον Τελευταίο Πειρασμό από τότε που ήταν φοιτητής κινηματογράφου. Πίστευε ότι είχε βρει τον Ιησού του στο πρόσωπό μου, οπότε όταν αρνήθηκα, νευρίασε, και δεν τον αδικώ. Με ρώτησε γιατί πέρασα από οντισιόν αφού δεν το ήθελα, του είπα “για να με προσέξεις” κι εκείνος μου απάντησε “σε πρόσεξα”. Aν είχα πει ναι, θα είχαμε κάνει κι άλλες ταινίες μαζί και τις έχασα όλες. Πιστεύω ότι μου κρατάει κακία μέχρι σήμερα».

Για το αν είχε δίκιο ο ατζέντης του πάντως, την απάντηση δίνει η καριέρα του ηθοποιού που έπαιξε τελικά τον Ιησού στην ταινία. Ονομάζεται Γουίλεμ Νταφό, μπορεί να έχετε ακούσει γι’αυτόν.