40 χρόνια έχουν περάσει από το «Έγκλημα και Τιμωρία», το σόλο ντεμπούτο του 26χρονου τότε Άκι Καουρισμάκι. Έκτοτε μεσολάβησαν ευάριθμες ταινίες, μεγάλη φεστιβαλική αναγνώριση, προτάσεις για Όσκαρ, σταδιακή κατανόηση ότι στην Φινλανδία ζει ένας ιδιοσυγκρασιακός τύπος, πολιτικά εναργής και μαζί -πικρός- χιουμορίστας που φωτογράφισε την ευρωπαϊκή αλλαγή, που πονάει τους ανθρώπους, που έχει κάτι αξιαγάπητα κι αμετανόητα ρετρό πάνω του.
Έξι χρόνια έχουν περάσει από την «Άλλη Όψη της Ελπίδας» του μεγαλύτερου Φινλανδού σκηνοθέτη (αν και αυτό δεν λέει πολλά πράγματα, ο υπογράφων θα ήταν πιο υπερθετικός) και με το που μπαίνει το «Fallen Leaves» νοιώθεις στο (καουρισμακικό) σπίτι σου. Η ίδια αξιολάτρευτη φωτογραφία (σε φιλμ), τα οικεία στησίματα της μηχανής, τα μοναχικά τσιγάρα, η σινεφιλία, μια διάχυτη αγάπη στους ανθρώπους του, χωρίς τίποτα τόσο μελένιο που να καταντά υπερσυναισθηματικό κι ασήμαντο. Αν ένας σκηνοθέτης αναγνωρίζεται σήμερα από το πρώτο, κυριολεκτικά, καρέ, είναι ο Καουρισμάκι.
Φέτος λοιπόν επιστρέφει, και μάλιστα στο Διαγωνιστικό (θα χάσει, φοβάσαι, το «φεστιβαλικό» σινεμά έχει πάει αλλού), με την ταινία να σημειώνεται σαν τέταρτο μέρος μιας πολυ-λογίας πάνω στην εργατική τάξη. Ακολουθεί τα «Σκιές στον Παράδεισο», «Άριελ» και «Γυναίκα με τα Σπίρτα», γυρίζει δηλαδή πάνω από 30 χρόνια πίσω στην φιλμογραφία του - και η φωτογραφία είναι θριαμβευτικά ανάλογη εκείνης της εποχής.
Σα να μην φτάνει αυτό παίζει και το Feuilles Mortes, που στα αγγλικά είχε τραγουδήσει, μεταξύ άλλων, ο Νατ Κινγκ Κόουλ ως Autumn Leaves, μεταφέρει στον τίτλο του σπαρακτικά τον χρόνο στον παρακείμενο, και η ατμόσφαιρα παλιάς (σοβιετικής) ταινίας γίνεται ακόμα πιο έντονη. Βέβαια το ρετρό είναι το μέσο του, ο σκοπός είναι η αναλογία των εποχών, το απαράλλακτο της κοινωνικής αδικίας, η προσηνής περιγραφή της ανθρώπινης κατάστασης.
Στην σύνοψη έχουμε δύο μοναχικούς ανθρώπους που συναντιούνται τυχαία στο Ελσίνκι προσπαθώντας να βρουν την πρώτη, την μόνη και την τελευταία αγάπη της ζωής τους. Όμως ο δρόμος είναι δύσκολος, αυτός είναι αλκοολικός και η περιβάλλουσα τυχαιότητα βάζει όσα εμπόδια μπορεί για να αποτρέψει μια ευτυχία.
Οι παραγωγοί μιλούν για αναφορές σε Μπρεσόν, Όζου και Τσάπλιν, μιλούν για σινεμά αγάπης, αλληλεγγύης κι ελπίδας, μιλούν για σεβασμό ανάμεσά μας και σεβασμό στη φύση και οτιδήποτε ζωντανό ή πεθαμένο. Γενικά καλύτερο, ίσως και πιο ουτοπικό, δεν γίνεται, ευτυχώς είναι μόνο 66 ο Άκι, πιο συχνά να κάνει έργα ζητάμε μόνο. Είναι προφανές ότι το περιμένουμε περίπου ως σινε-σωσίβιο.
Δείτε το τρέιλερ:
