Έχει μια υπολογίσιμη ερμηνευτική καριέρα. Οι λάτρεις (και ολίγον nurds) τον ξέρουμε από τις «Μέρες Ραδιοφώνου» που έχουμε δει όσες φορές αυτός ισχυρίζεται ότι έχει δει τους «Κυνηγούς» - κάνει εκεί ένα cameo που εύκολα χάνεις. Τον ξέρουμε βέβαια από το «Ruby in Paradise» (1993), με μια Άσλι Τζαντ που πολλοί αγάπησαν έκτοτε, το οποίο και του έφερνε επί 10 χρόνια προτάσεις που πλήρωναν τους λογαριασμούς, όπως λέει κι ο ίδιος. Τον ξέρουμε βέβαια και ως Νικ στα «Μάτια Ερμητικά Κλειστά», ο πιανίστας της βραδιάς που ο Δρ. Χάρφορντ δεν ξέχασε ποτέ.

Ο Φιλντ όμως είναι γραφτό του να μείνει στην ιστορία ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Διάσημος ήδη για το πόσο δύσκολα βρίσκει λεφτά, για το πόσο δύσκολα ολοκληρώνει σχέδιο και για τα...μαλικικά χρόνια που τον πήρε να φτάσει στην ολοκλήρωση του φετινού του (2022) αριστουργήματος, ο Φιλντ συμμετείχε στην στρογγυλή τράπεζα των σκηνοθετών του Hollywood Reporter και αποκάλυψε ότι αυτός και το σινεμά ξεκίνησαν με τον πρώτο Indiana. (Κάμποσοι εδώ στο cinemagazine χαμογελούν, Λ.Κ. και Π.Γκ. οπωσδήποτε).

«Είχα μια δουλειά σε ένα σινεμά που έπαιζε δεύτερες προβολές και προβάλλαμε συχνά έργα ακόμα και για έξι μήνες αφ' ότου είχαν πρωτοβγει. Πρέπει να έπαιξα τους 'Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού' κάπου 350 φορές. Κι έτσι ερωτεύτηκα τις ταινίες». Λογικά πράγματα, ακατανόητα ασφαλώς σε αυτούς που τυγχάνει να μην εννοούν γιατί βλέπεις δεύτερη φορά μια ταινία, αλλά αυτονόητα σε πολλούς από εμάς.

Ακολούθως μπορείτε να δείτε την ωριαία κουβέντα των σκηνοθετών: