Κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει τον Φρανσουά Οζόν πως δεν είναι συνεπής, αφού παραδίδει σχεδόν κάθε χρόνο καινούργια ταινία, και τα 3 μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης τον καλοδέχονται στα διαγωνιστικά τους προγράμματα. Από ερωτικές καντρίλιες μέχρι βαριά δράματα κι από μιούζικαλ ή κωμωδίες μέχρι υπερσεξουαλικές καλτ προσθήκες, ο Οζόν δε δίστασε ποτέ να κάνει «χαβαλέ» με τις ιστορίες του. Όσο ελευθερία έχουν τα σενάρια του, άλλο τόσο ελεύθεροι είναι και οι ήρωές του. Ή τουλάχιστον έτσι μοιάζουν.
Το «Καλοκαίρι του ’85» έχει μια στέρεη πρώτη βάση στο ευπώλητο μυθιστόρημα του Τσέμπερς, «Dance on my Grave», με τον τίτλο ουσιαστικά να δομεί όλη την ταινία, τουλάχιστον με τον τρόπο που θέλει ο Οζόν να την αφηγηθεί. Γιατί οι ιστορίες αγάπης όταν έχουν μέσα τους περισσότερα από ένα ή δυο σημεία υπερβολής, αυτομάτως αποκτούν μια διαφορετική κινηματογραφική χροιά. Αυτή η υπερβολή είναι και η βενζίνη εδώ, αλλά με έναν τρόπο που δεν φαίνεται. Καμουφλάρεται τόσο ευφυώς και ύπουλα που η ταινία μοιάζει «απλή».
Το «Καλοκαίρι του ’85» δεν είναι απλά μια ιστορία για τον έρωτα, είναι μια απλή ιστορία για τον έρωτα. Έτσι όπως απλά θα έπρεπε να ερωτεύεται ο καθένας.
Εκλεκτικές συγγένειες θα συναντήσει κανείς αν ξύσει την επιφάνεια αυτού του έρωτα μεταξύ των δυο αγοριών, με το «Να Με Φωνάζεις με τ’ Όνομά σου». Καλοκαίρι, μια γνωριμία που θα κρατήσει λίγο, δυο αγόρια, ένας έρωτας. Αυτές είναι οι κατευθύνσεις και στο «Καλοκαίρι του ’85». Ο νεαρός Αλέξ θα ζητήσει βοήθεια όταν το μικρό σκάφος του αναποδογυρίσει στη προσπάθειά του να αποφύγει μια καταιγίδα που έρχεται. Σαν από μηχανής Θεός, θα εμφανιστεί ο 18χρονος Νταβίντ, θα τον σώσει και εκεί ο Αλέξ θα βρει όχι μονάχα τον φύλακα άγγελό του, μα και έναν φίλο που μπορεί κοιτάζοντάς τον να τον ερωτευτεί. Και φυσικά συμβαίνει.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από έναν απαγορευμένο έρωτα μεταξύ δυο αγοριών που μέσα τους καίνε τα πάντα. Δεν θα μείνει στο «απαγορευμένο» ο Οζόν, αλλά θα ανακατευθύνει την ιστορία στο «μετά». Ένας τέτοιος έρωτας έχει ταχύτητα και έχει χρόνο να φουντώσει. Φουντώνει όμως μονάχα μέσα στον Αλέξ και ξεφουσκώνει στον ανέμελο Νταβίντ, που δεν μπορεί να δει τον εαυτό του να ανήκει κάπου.
Με μια απίστευτα προσεγμένη καλλιτεχνική διεύθυνση αρωγό, ο Οζόν τοποθετεί τον έρωτα αυτόν σε μια «αθώα» εποχή, εκείνη των ηλεκτρισμένων '80s, όταν τα αγόρια και τα κορίτσια έμοιαζαν πιο ποθητά και οι μουσικές είχαν άλλες νοτές, ξεγραμμένες πια, έχει ένα πρωταγωνιστικό ντουέτο - τον Φελίξ Λεφέμπρ και τον Μπενζαμίν Βουαζαν - οι οποίοι μοιάζουν πραγματικά ερωτευμένοι και μια Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι ειλικρινά εύθραυστη και «από αλλού φερμένη». Κοντολογίς, το «Καλοκαίρι του ’85» είναι στ’ αλήθεια ένας ύμνος στη φιλία, όσο πεζό μπορεί να ακουστεί αυτό για μια ιστορία έρωτα.
Ευγενικό και με «φασαρία» εκεί που χρειάζεται, το «Καλοκαίρι του ’85» δεν είναι απλά μια ιστορία για τον έρωτα, είναι μια απλή ιστορία για τον έρωτα. Έτσι όπως απλά θα έπρεπε να ερωτεύεται ο καθένας. Και να χορεύει όπου θέλει. Και να ερωτεύεται ξανά.
