Υπάρχει εκείνο το παλιό αστείο που αγαπώ ιδιαίτερα και ταιριάζει στην περίσταση. «Αν είχαμε αυγά, θα τρώγαμε αυγά με μπέικον. Αλλά δεν έχουμε μπέικον.»

Κάπως έτσι είναι και στα καθ' ημάς, όπου θα θέλαμε ανθρώπους με όνειρα και πίστη (και λεφτά) να παλεύουν, αλλά για να τα κατάφερναν θα χρεάζονταν και ανθρώπους με φαντασία και ενδιαφέρον να τους στηρίζουν. Και τελικά δεν προκύπτει ούτε το ένα ούτε το άλλο, εν προκειμένω αίθουσα/αίθουσες που θα απαντήσουν στην όποια (αυξανόμενη;) ζήτηση ρεπερτορίου που υπάρχει. Ζούμε για να ελπίζουμε, ελπίζουμε και να ζούμε αν ποτέ συμβεί μια πρόοδος.

Πάμε λοιπόν στις ΗΠΑ, όπου υπάρχει ένας παραπάνω χώρος, κυρίως στις μπλε πολιτείες για να λέμε την αλήθεια, ακόμα πιο κυρίως στις Ακτές, γιατί στην Άιοβα δύσκολα βλέπω να λειτουργεί το First Cow.

Πέντε ανεξάρτητα στούντιο λοιπόν θα βγάλουν επτά ταινίες που πλήρωσαν βαριά το (αναγκαίο) τίμημα των κλειστών αιθουσών, πέντε (κιόλας) χρόνια πριν. Το «αφιέρωμα» τιτλοφορείται περίπου ως «οι ταινίες που χάσαμε στον COVID» και αφορά σε εξόδους ταινιών στην περίοδο 2020 και 2021. Οι οποίες και θα προβληθούν σε ειδικές αίθουσες τον Δεκέμβριο, ώστε και οι αιθουσάρχες τους να δουν κατά πόσον υλοποιείται η τάση προς επιλογές ρεπερτορίου που δειλά-δειλά παρατηρείται.

Θα προβληθούν τα Red Rocket του Σον Μπέικερ, First Cow της Κέλι Ράιχαρντ, το Pig του Μάικλ Σαρνόσκι, το νορβηγικό The Painter and the Thief, το ιρλανδικό animation Wolfwalkers, το (αξιοπρεπές) Relic και το σε πολλούς προσφιλές Wild Goose Lake του Ντιάο Γινάν. (Ναι, οι Νύχτες Πρεμιέρας τιμώνται εμμέσως για το indie προφίλ τους).

Εύγε για την προσπάθεια, είθε να συμβάλλει στο χτίσιμο της κοινότητας του ρεπερτορίου, η οποία έτσι όπως πάνε τα πράγματα μοιάζει και η μοναδική οδός για την επιβίωση μιας μορφής κινηματογραφικής αίθουσας που να μην είναι το χαμαιτυπείο αυτών που πάνε σινεμά και αναπαράγουν πιστά το σαλόνι τους.