Δεν είναι και το πιο δύσκολο πράγμα να βγάζει κανείς καπνούς από τα αυτιά με την γενικότερη υπόθεση των αναπλάσεων παλιότερων επιτυχιών. Εδώ ομολογώ ότι το άκουσμα της είδησης ελαφραίνεται στις επιπτώσεις του εξαιτίας μιας σειράς παραγόντων.

Αρχικά, η ταινία του Σέρτζιο Λεόνε ήταν και αυτή ριμέικ, και μάλιστα μόλις τρία χρόνια μετά από την ταινία του Κουροσάβα (1961). (Χρόνια αργότερα ριμέικ παρέδωσε και ο Γουόλτερ Χιλ, με τον Μπρους Γουίλις, μια χαρά στιλάτο ήταν το «Last Man Standing».) Ο Λεόνε το είδε σαν μια λαμπρή ευκαιρία να στήσει καριέρα, οι παραγωγοί εκμεταλλεύτηκαν κάπως ότι η εποχή δεν ήταν και τόσο πληροφορημένη όσο σήμερα - αν και τελικά την αγωγή από τους Ιάπωνες δεν την γλίτωσαν.

Δεύτερον, η παραγωγή του επικείμενου ριμέικ έχει σοβαρούς παραγωγούς στο τιμόνι. Άνθρωποι όπως ο Τζιάνι Νουνάρι και ο Έντσο Σίστι είναι σχετικά νέες και παλιές καραβάνες αντίστοιχα, έχουν στην πλάτη σοβαρές παραγωγές, είτε μεγαλοπαραγωγών που γυρίστηκαν και στην Ιταλία, ή και γενικώς. Τίτλοι όπως τα «Departed», «Se7en», «Shutter Island», «Τα Πάθη του Χριστού», «Ο Αμερικάνος», «Σιωπή», το 3ο «Equalizer» και το πρόσφατο «Ripley» δίνουν μια κάποια παραγωγική εμβέλεια. Δεν εγγυώνται, αλλά.

Επίσης καλή τύχη να βρουν τον «νέο Κλιντ Ίστγουντ» στον ρόλο του Κλιντ Ίστγουντ. Σε μια εποχή που το άρρεν είδωλο προτιμά λιγότερο binary όψεις, θα έχει ενδιαφέρον ο μετασχηματισμός του macho στο 2020'ς σύμπαν. Ε, μετά απλώς πρέπει να βρουν σκηνοθέτη και συνθέτη, Λεόνε και Μορικόνε σε σκηνοθεσία και μουσική, ευκολάκι. Είθε πάντως να είναι κάτι αξιοπρεπές να μην κλαίμε και το δύσμοιρο το γουέστερν όχι τίποτε άλλο.

Το 2014, στα 50χρονά του, το φίλμ προβλήθηκε εξαιρετικά στις Κάννες, με παρουσίαση του Ταραντίνο. Σήμερα η 4Κ εκδοχή του αστράφτει ακόμη στο αχανές σινεμασκόπ του.