Τί μπορεί να πάει στραβά σε μια ταινία βασισμένη σε αγαπημένο κόμικ ήρωα, με επιτελείο πρωταγωνιστών από τον Μαξ Φον Σίντοφ και τον Τοπόλ ως τον Τίμοθι Ντάλτον και την Ορνέλα Μούτι, με killer σάουντρακ από τους Queen και στο τιμόνι τον δημιουργό του μυθικών διαστάσεων «Get Carter»; Όλα, είναι η απάντηση, όλα είναι απάντηση γενικώς στο τι μπορεί να στραβώσει σ΄ένα έργο, τόσο δύσκολο είναι να φτιαχτεί μια ταινία.

Μερικές φορές όμως ο συνδυασμός της φιλοδοξίας ενός εγχειρήματος, τις επί μέρος καλλιτεχνίας, του συνυπολογιζόμενου ταλέντου και του τελικού τσεκ απ «με τι ακριβώς ασχολούμαστε παιδιά εδώ πέρα;» (εδώ χωρά και ο μεγιστάνας παραγωγός Ντίνο ντε Λαουρέντις στο ερώτημα), τερματίζει κάθε προσδοκία εξάγοντας ένα αλλόκοτο αποτέλεσμα βροντώδους αποτυχίας αλλά και εμφανούς γοητείας. Έστω και απευθυνόμενης σε μια ειδική, ολιγάριθμη, μερίδα θεατών.

Τουτέστιν «Flash Gordon», του Μάικ Χότζες κιόλας. Μια ταινία που ήθελε να κλέψει από τη γοητεία του «Πολέμου των Άστρων», σχεδόν έβγαλε τα λεφτά της κιόλας, άρεσε σε κάποιους κριτικούς, που κατάλαβαν να μην την πάρουν σοβαρά (Πόλιν Κέιλ, μία), στην ουσία όμως ήταν μια ταινία φτιαγμένη για τις στρατιές του λεγόμενου cult following.

Μέσα στο καλοκαίρι λοιπόν το κοινό αυτό θα έχει την τιμητική του με την καινούργια, πλήρως αποκατεστημένη και 4Κ έκδοση του φιλμ που θα αποκαλύψει τις αρετές της (δεν είναι μια φθηνή ταινία) και θα διαθέτει και μια μακρά, απολαυστική σειρά από extras, με ντοκιμαντέρ, ηχητικά σχόλια, συνεντεύξεις, γκάλερι, storyboards και πολλά-πολλά ακόμη.

Σε ευτυχή αναμονή.