Η Τζόντι Φόστερ, η δική μας Τζόντι. Δική μας αφού έχει κλείσει 53 χρόνια μπροστά στις κάμερες, έξι ολόκληρες δεκαετίες, αφού έκανε την μετάβαση από παιδί θαύμα σε ενήλικη (ακόμα πιο) θαύμα. Δική μας γιατί υπάρχουν ρόλοι από τα μέσα του '70 (πριν και πάνω απ' όλα «Ο Ταξιτζής») και σχεδόν σε κάθε δεκαετία (με το '80 θα δίσταζα μόνο, αλλά κι εκεί υπάρχει το πρώτο Όσκαρ της στο «The Accused») που κάποτε την επιβεβαίωσαν σαν την μεγαλύτερη σταρ της εποχής της (από τις αρχές του '90 μέχρι τα μέσα του '00), και ταυτόχρονα μια εγγύηση ότι στην σπιθαμιαία όψη βασίλευε μεγάλη αντοχή, σπουδαία ικανότητα, κριτήριο και σοβαρότητα.

Για αυτά τα στοιχεία, για τις δεκάδες ταινίες, για το κύρος και την φεμινιστική βαρύτητα τιμήθηκε στο Φεστιβάλ του Μαρακές με το Βραβείο Καριέρας. Της αξίζει εντελώς.

«Βλέποντας όλα αυτά τα αποσπάσματα σκέφτηκα ότι κάνω αυτή τη δουλειά καιρό τώρα», είπε παίρνοντας το βραβείο από τον Μπονγκ Τζουν Χο. «[...] Όντως πολύς καιρός. Και πέρασε με ένα ανοιγόκλεισμα του ματιού. Και είμαι τώρα εδώ, λίγο γηραιότερη, λίγο φρικαρισμένη αλλά οδηγούμενη από την ίδια αγάπη για τις ιστορίες, για την πνοή σε νέους χαρακτήρες, για την θέση ερωτήσεων για τις συνδέσεις μας, το πόσο εύθραυστοι είμαστε, την ανθρωπιά μας. [...] Η μεγαλύτερη επιτυχία μου, ωστόσο, είναι να είμαι ευτυχής. Και στ' αλήθεια, με έναν χαζοχαρούμενο τρόπο είμαι βαθιά ευτυχισμένη. Και όπως είπε και η ταινία, η ζωή είναι ωραία.»

Και έτσι για την επιβεβαίωση, λίγο πριν παραλάβει το βραβείο της, ένα βίντεο έπαιξε πίσω της. Και ήταν ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο άνθρωπος που θέλεις να έχεις δίπλα σου. Θέλω να σε συγχαρώ, της είπε. Εύχομαι να ήμουν εκεί. Είσαι τόσο σημαντική στη δουλειά και την καριέρα μου. Υπάρχει μια χαρά στο έργο σου, χαρά που έφερνες πριν καλά-καλά περπατήσεις...ποτέ δεν θα ξεχάσω εσένα να μπαίνεις στο γραφείο μου. Ήσουν 8-9 χρονών και είχες περισσότερη βαρύτητα από κάθε άλλον στο στούντιο τότε.

Μεγάλε Μάρτι, μεγάλη Τζόντι. Ανέκαθεν στην ζωή μας.