Οι κριτικές του νέου του έργου είναι καλές, έως πολύ καλές, ίσως δεν κινούμαστε στην αγαπημένη αγγλοσαξονική κριτική κατάσταση της σιελόρροιας που παρατηρείται την τελευταία 20ετία, αλλά και πάλι όλοι λένε ότι «κάτι έφτιαξε» πάλι ο Μεξικανός.

Ωστόσο, μιλώντας στο Empire, μοιάζει να βιώνει το φυσιολογικό ξεφούσκωμα που αισθάνεται κανείς αμέσως μετά την περάτωση ενός χρόνιου ονείρου. «Η ταινία κλείνει έναν κύκλο. Από το «Cronos» στο «Devil's Backbone», στον «Λαβύρινθο του Πάνα» στο «Crimson Peak» και τώρα σε τούτο, υπάρχει μια εξέλιξη προς μια συγκεκριμένη αισθητική, έναν συγκεκριμένο ρυθμό, μια συγκεκριμένη ενσυναίσθηση. Αισθάνομαι ότι χρειάζομαι μια αλλαγή. [...] Ίσως κάτι εντελώς διαφορετικό», λέει ο ντελ Τόρο.

Το προς τα που είναι μια κουβέντα. Από μαστόρικος χοροράς σε σκηνοθέτης μηνύματος και μπαροκικός μεγαλοσκηνοθέτης πλατφόρμας είναι μια απόσταση που έχει διανυθεί, κατά την γνώμη μου κάπως πιο ομογενοποιημένη απ' όσο προδιέθετε κάποτε, αλλά σταθερά ενδιαφέρουσα, έστω (...) και σε μια λογική πιο κυρίαρχου ρεύματος.

Υπάρχουν κάποια πλάνα; Ναι. Κάτι ακούγεται για ένα «Fury» (όχι ντεπαλμικό, μην ανηυχείτε) με τον Όσκαρ Άιζακ, κάπως σαν ένα δολοφονικό «Το Δείπνο μου με τον Αντρέ», λέει ο ντελ Τόρο. Υπάρχει επίσης ένα stop motion για το Netflix - διασκευή του «Buried Giant» του Ισιγκούρο. Αντίθετα αυτό που δεν φαίνεται να υλοποιείται είναι «Τα Βουνά της Τρέλας» του Λάβκραφτ, που πολλοί περιμένουν σαν απαντημένη προσευχή εκεί έξω: «Πολύ μεγάλο, πολύ τρελό, πολύ R-rated, μάλλον. Και να πω την αλήθεια δεν ξέρω εάν θέλω αν το κάνω μετά τον Frankenstein», λέει. Πληγώνει το «πολύ R-rated» από έναν κάποτε σκηνοθέτη του Φανταστικού.

Καλά να είναι ο άνθρωπος, αδιανόητο είναι να έχεις τελειώσει μια ταινία, και δη τέτοιου μεγέθους, να ισορροπήσει, να βρει τα πατήματά του και μετά θα βρει και τον δρόμο του για το επόμενο opus του.