«Ο κινηματογράφος είναι πολύ ευαίσθητος στον χρόνο και γερνάει εύκολα». Τάδε έφη Μάνος Ζαχαρίας, ο ακούραστος. Ο σκηνοθέτης που βλέπει για πρώτη φορά να προβάλλεται στην Ελλάδα μια πλήρη ρετροσπεκτίβα στο έργο του, ανάμεσά τους και τέσσερις άπαιχτες ταινίες στο ελληνικό κοινό, τις οποίες δημιούργησε στη Μόσχα.
Πρόκειται για τα φιλμ: «Πρωινό δρομολόγιο» (1959), «Νυχτερινός Επισκέπτης» (1962), «Είμαι φαντάρος, μητέρα» (1966) και «Η πόλη της πρώτης αγάπης» (1970), που μαζί με τις άλλες επτά αποτελούν το σύνολο της κινηματογραφικής του δημιουργίας.
Αιχμηρός, με άποψη που δεν διστάζει να την πει, ο επί πολλά χρόνια σύμβουλος κινηματογραφίας του υπουργείου Πολιτισμού (ας είναι καλά η Μελίνα Μερκούρη) και πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου βρίσκει καταρχήν σωστές τις προθέσεις του υπουργείου για το νέο σχέδιο νόμου για τον κινηματογράφο.
«Μερικά πράγματα, όμως, πρέπει να ξαναϊδωθούν», συμπληρώνει και εξηγεί: «Δεν μπορεί για παράδειγμα να είναι άμισθες οι θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου του ΕΚΚ. Πρέπει να πληρώνονται και να πληρώνονται καλά. Πρέπει, επίσης, να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα στην εξουσία και στους φορείς της κινηματογραφίας, να υπάρχει μια αλληλοκατανόηση».
Βρίσκει, πάντως, καλό τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. «Εχει μέλλον γιατί έχει ταλαντούχα παιδιά. Υπάρχει προοπτική να δούμε καλύτερες μέρες. Πρέπει, όμως, να βάλουμε τις βάσεις από την παιδεία, όπου έχουμε ελλείψεις σοβαρές, γιατί κάνουμε μισές δουλειές και με μισόλογα και μισές πράξεις δεν κάνουμε τίποτε».
