Η Γκόλντι Χόουν αναπολεί μια εποχή λάμψης, χιούμορ, ευγένειας και σεβασμού. Αναπολεί και εποχές που η ελευθερία του λόγου μέσα στην βιομηχανία δεν ήταν επ' αμφιβόλω. Εδώ που τα λέμε είναι λίγο παράξενο που η κουλτούρα της ακύρωσης, μια κουλτούρα που προάγουν τα μίντια και άνθρωποι που μικρή (ή μηδενική) σχέση έχουν με αυτό που εκπροσωπούν οι «ακυρωθέντες», διαφεντεύει το Χόλιγουντ. Υπήρχε μια εποχή αυτορρύθμισης της βιομηχανίας, μια εποχή που χωρίς τον τρόμο της ακύρωσης η δημιουργία συνέβαινε (πιο) απρόσκοπτα και πιο αποτελεσματικά.

Όμως η Γκόλντι, οσκαρούχος εδώ και 53 χρόνια σε μια απονομή που δεν ήταν καν παρούσα (το βραβείο της είχε παραλάβει η Ράκελ Γουέλτς), δεν θεωρεί μόνο ότι τα Όσκαρ το έχουν παρακάνει με την πολιτική. «Κάποτε ήταν κομψά. Δεν είμαι παλιομοδίτισσα αλλά τα αστεία είναι αποχρωματισμένα πια. Και μου λείπει και το περιβάλλον της ευγένειας και του σεβασμού. Θέλω να βλέπω τους ανθρώπους με δέος. Θέλω να τους δω να πιστεύουν και πάλι. Να γελούν ελεύθερα και όχι σε βάρος κάποιου άλλου.

Είδε και την περσινή απονομή της σφαλιάρας. «Είναι ενδεικτική της κουλτούρας μας τώρα. Κάποιος έχασε την ψυχραιμία του, έκανε κάτι φοβερό και δεν έδειξε καμμία τύψη. Αυτό είναι ένας μικρόκοσμος που περιστασιακά βλέπουμε και γύρω μας.»

Μίλησε και για τις ρομαντικές κωμωδίες και αναπόφευκτα για το cancel culture. «Είναι πια πολύ πεζές και αδιάφορες. Η αρνητικά φορτισμένη ακυρωτική κουλτούρα απειλεί συνολικά την κωμωδία. Πιστεύω ότι πρέπει να επαγρυπνούμε για την συμπεριφορά των ανθρώπων, να βλέπουμε πότε είναι εκτός ορίων και να το αντιμετωπίζουμε. Αλλά προβληματίζομαι που ξαφνικά μπορεί να μην έχεις δουλειά. Ή δεν μπορείς να βγεις με μια γυναίκα από την βιομηχανία κι αν το κάνεις θα απολυθείς. Ακυρώνουν βιβλία, κλασικά βιβλία που πλέον δεν μπορεί κανείς να διαβάσει. Υπάρχει δυσπιστία παντού. Όχι μόνο λόγω κουλτούρας της ακύρωσης αλλά λόγω πολέμου πολιτισμών. Υπάρχει αναστάτωση παντού. Η αναστάτωση είναι καλή, η ανισορροπία όχι.»

Και καταλήγει: «Εύχομαι να επανέλθουμε σε ένα επίπεδο λογικής και δικαιοσύνης. Η ακύρωση με τρομάζει και σαν λέξη. Είναι άκαμπτη, τσιμεντωμένη σκέψη. Ποιος έχει δικαίωμα να ακυρώνει; Η ευαισθησία είναι τέτοια που οι κωμικοί δεν τολμούν να πουν αστεία που έλεγαν. Και ναι μεν υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να λες, συμφωνώ, αλλά η ένταση της ευαισθησίας που υπάρχει δεν συγχωρεί κανέναν και τίποτα. Κι αυτό δεν είναι καλό πράγμα όταν προσπαθείς να δημιουργήσεις.» 

Aχ boomer Γκόλντι (...), τι εποχή πρόλαβες κι εσύ να δεις. Όλοι ανέκαθεν όμως δεν είμαστε μέρος ενός είδους υπό εξαφάνιση;

Αφήνουμε εδώ, έτσι για το άρωμα, την απονομή της Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Ταινίας του 1979, στην 52η απονομή, με την Γκόλντι και τον Στίβεν Σπίλμπεργκ να παρουσιάζουν το βραβείο της πρώτης και τον Τσάρλτον Ίστον αυτό της Καλύτερης Ταινίας.