Όταν ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο γνώρισε τον μαγικό κόσμο του Twitter άρχισε να γράφει πολύ για σινεμά, μεμε ταχύτητα ανάλογη της δημιουργικότητάς του πίσω από την κάμερα. Γράφει φυσικά συχνά για ταινίες που αγάπησε και τον επηρέασαν, αλλά και για αρκετές που απασχολούν την επικαιρότητα, όπως για παράδειγμα το «The Irishman» του Μάρτιν Σκορσέζε.

Ο ντελ Τόρο έγραψε ένα από τα συνήθη "σεντόνια" στον λογαριασμό του, μια σειρά tweets, το ένα κάτω από το άλλο, που ναι μεν δεν συνθέτουν ολοκληρωμένη κριτική, αλλά μαρτυρούν τον ενθουσιασμό του γι' αυτό που είδε, έναν ενθουσιασμό που ολοκληρώνεται με το «δείτε το σε σινεμά» στο φινάλε. Διαβάστε παρακάτω τα όσα γράφει - έχουν αφαιρεθεί κάποια ελάχιστα κομμάτια που πιθανότατα αποτελούν spoilers. 

«Πρώτον, το φιλμ συνδέεται με την επικήδειο φύση που έχει το "Μπάρι Λίντον". Μιλά για ζωές που ήρθαν και έφυγαν, αφήνοντας πίσω τους χάος, δράμα, βία και θόρυβο και με ποιο τρόπο δύουν, όπως όλοι μας. Ήταν στη βασιλεία του Γεώργιου του 3ου όταν αυτές οι προσωπικότητες έζησαν. Καλοί ή κακοί, όμορφοι ή άσχημοι, φτωχοί ή πλούσιοι, είναι όλοι ίσοι τώρα.

Όλοι μας κάποια στιγμή προδιδόμαστε και αποκαλυπτόμαστε από τον χρόνο, ταπεινωμένοι από τα σώματά μας, γυμνοί από περηφάνεια. Το φιλμ είναι ενα μαυσωλείο μύθων, ένα μνημείο που στέκεται όρθιο για να τσακίσει κόκκαλα γύρω του. Ο γρανίτης υποτίθεται πως διατηρείται, αλλά εμείς γινόμαστε στάχτη μέσα του. Είναι κάτι σαν αντί - "My Way" (το τραγούδι του Σινάτρα που παίζεται σε κάθε γάμο γκάνγκστερ στον κόσμο). Ο δρόμος είναι συγκεκριμένος, δε γυρίζει πίσω και όλοι αντιμετωπίζουμε την ισορροπία στο τέλος. 

Θυμάμαι σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Ρικ Ρούμπιν, να εξηγεί πως το ότι ο Τζόνι Κας τραγουδούσε το "Hurt", ένας άνθρωπος δηλαδή που πήγε στην κόλαση και γύρισε, του έδωσε μια διάσταση στη φωνή που δεν θα έδινε αυτή του νεαρού τότε Τρεντ Ρέζνορ. Το φιλμ είναι σαν αυτό. 

Ο Σκορσέζε άρχισε μαζί με τον Σρέιντερ, ως νέοι και οι 2, να βρουν τον Μπρεσόν. Η ταινία μεταμορφώνει ριζικά όλους τους μύθους των γκάνγκστερ σε μετάνοια. Η ταινία δε μιλά ποτέ για το πόσο "σέξυ" είναι η βία. Δε γίνεται ποτέ για την εικόνα. Και όμως είναι ένα υπερθέαμα. Έχει το αδιάλλακτο συναίσθημα της σταύρωσης - από την πλευρά του Ιούδα όμως. 

Δεν περίμενα ποτέ πως θα έβλεπα ένα φιλμ στο οποίο θα υποστήριζα τον Τζίμι Χόφα και το έκανα γιατί στο τέλος φαίνεται πως, κάπως σαν τους Κένεντι, αντιπροσώπευε το τέλος ενός σπουδάιου μεταπολεμικού αναστήματος στις ΗΠΑ

Ο Πέσι είναι μινιμαλιστικός σε εκπληκτικό βαθμό. Είναι σαν μαύρη τρύπα που τραβά πλανήτες. Ο Ντε Νίρο πάντα με εντυπωσίαζε όταν έπαιζε χαρακτήρες που παλεύουν σε κατηγορίες πάνω από το βάρος ή την εξυπνάδα τους. Γι' αυτό μ' αρέσει πολύ και στο "Τζάκι Μπράουν".

Αν μπορέσουμε να συνδυάσουμε τις αμαρτίες μας με το πως νιώθουμε στα 3 τελευταία λεπτά της ζωής μας, όταν όλα τότε γίνονται ξεκάθαρα: οι προδοσίες μας, οι προσευχές μας και η ασημαντότητά μας.Το φιλμ μου άφησε αυτό το συναίσθημα. Μετά το τέλος του χρειάζεται χρόνο, όμως πρέπει να προσεγγιστεί ως κάτι πένθιμο. Ένα αριστούργημα. Το τέλειο συνεπακόλουθο των "Καλών Παιδιών" και του "Καζίνο". Δείτε το σε σινεμά. Η ταινία αυτή ήταν χαμένη στα συρτάρια των στούντιο εδώ και καιρό και είναι θαύμα το ότι την έχουμε εκεί έξω. Επίσης, οι γρηγορότερες 3,5 ώρες που πέρασα ποτέ σε σινεμά. Μην το χάσετε.»

Δεν το χάνουμε. 21 Νοεμβρίου στις αίθουσες, 27 Νοεμβρίου στο Netflix.