Μετά το «Πριν τα Μεσάνυχτα» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, άλλη μια αμερικανική ταινία εκτός συναγωνισμού κερδίζει το κοινό της 63ης Μπερλινάλε και εισπράττει χειροκροτήματα και ενθουσιώδη σχόλια. Ίσως επειδή όποιος τόλμησε να της αντισταθεί, μάλλον δεν τα κατάφερε...
Ηταν η πιο ευφορική στιγμή που μπορώ να θυμηθώ από το φετινό φεστιβάλ: Καθώς έπεφταν οι τίτλοι τέλους του «Frances Ha», στην οθόνη της δεύτερης μεγαλύτερης αίθουσας σε ολόκληρη την κινηματογραφική διοργάνωση, το πολυπληθές κοινό επευφημούσε την ταινία συγχρονίζοντας το χειροκρότημά του στο «Modern Love» του Ντέιβιντ Μπόουι που συνόδευε τα credits.
Ηταν μια αυθόρμητη χειρονομία από εκατοντάδες χαμογελαστούς θεατές που έμοιαζαν να ανυπομονούν για την στιγμή που θα μπορούσαν να εκδηλώσουν την συμπάθειά τους στη νέα σκηνοθετική δουλειά του Νόα Μπάουμπαχ.
Ξαναβρίσκοντας ένα δημιουργικό μονοπάτι από το οποίο φαίνεται να είχε ξεστρατίσει εδώ και μερικές ταινίες, ο δημιουργός του «The Squid and the Whale» (ή «Δεσμοί Διαζυγίου», όπως ήταν ο ελληνικός τίτλος) συνεργάστηκε στο σενάριο με την πρωταγωνίστριά του, την νέα indie βασίλισσα με το όνομα Γκρέτα Γκέργουιγκ («Damsels in Distress»).
Μαζί έφτιαξαν σχεδόν από το τίποτα ένα γλυκύτατο και ακαταμάχητο μικρό φιλμ πάνω στις ελπίδες και τις διαψεύσεις μιας ονειροπαρμένης 27χρονης που προσπαθεί να βρει νόημα στην ενήλικη ζωή της και παράλληλα να επιβώσει σε μια σημερινή, ασπρόμαυρη Νέα Υόρκη.
Πάμφθηνο και σχεδόν χειροποίητο ως παραγωγή, γεμάτο αυτοβιογραφικά στοιχεία και πάμπολλους αυτοσχεδιασμούς, το φιλμ διατηρεί μια ευπρόσδεκτη ανάλαφρη διάθεση ακόμη και στις πιο μελαγχολικές του στιγμές, είναι σκηνοθετημένο και ερμηνευμένο με έναν αφοπλιστικό παιχνιδιάρικο τρόπο και περιέχει μερικά από τα πιο ρεαλιστικά και ζώντανα κομμάτια διαλόγου που έχουν ακουστεί τελευταία στο σινεμά.
Οι περισσότεροι θεατές είναι αναπόφευκτο να συγκρίνουν το φιλμ με τις Νεοϋορκέζικες κομεντί του Γούντι Αλεν, η αλήθεια όμως είναι ότι το κεφάτο «Frances Ha» αποτελεί στην ουσία ένα φόρο τιμής στο γαλλικό σινεμά του ’60, στη φρεσκάδα που είχαν οι ταινίες του Φρανσουά Τριφό με τον Ζαν Πιέρ Λεό, στη νεανική ορμή που δονούσε το «Bande a Part» του Γκοντάρ και στις υπέροχες μουσικές του Ζορζ Ντελρί από εκείνη την εποχή.
Κυρίως, όμως, το αξιαγάπητο φιλμ απευθύνει ένα ερωτικό γράμμα στην πρωταγωνίστριά του. Φανερώνοντας ένα φυσικό ταλέντο στην κωμωδία και έναν αυθορμητισμό που είναι βέβαιο ότι δεν βασίζεται σε κάποιο σεναριακό σκάρφισμα αλλά πηγάζει από μέσα της, η Γκρέτα Γκέργουιγκ είναι μια ηθοποιός που χαίρεσαι να βλέπεις.
Στο «Frances Ha», μέσα από την γοητευτική ατσαλιά της, την απρόβλεπτη κινησιολογία της, την άγαρμπη σεξουαλικότητα, τις άφθονες στιγμές αμηχανίας και το διαρκώς καλοπροαίρετο βλέμμα της πλάθει μια ηρωίδα που απολαμβάνεις να παρακολουθείς. Και που εύχεσαι να μπορούσες να συναντούσες και στην κανονική σου ζωή.
