Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ έχει δικαιωματικά κερδίσει μια θέση ανάμεσα στους (τελευταίους) ρομαντικούς αυτού του κόσμου με την τριλογία του «Πριν...» που περιμένουμε με αγωνία τη 13 Ιουνίου για να την ολοκληρώσουμε με το ελληνικής αύρας «Πριν τα Μεσάνυχτα». Αυτό όμως που για πρώτη φορά αποκάλυψε στους Times είναι πραγματικά συγκινητικό, βαθιά ρομαντικό και δίνει άλλη διάσταση στην ιστορία του Τζέσι και της Σελίν.
Ο Λινκλέιτερ εξομολογήθηκε ότι είχε ζήσει μια παρόμοια συνάντηση πριν από 25 χρόνια: η εικοσάχρονη τότε Έιμι Λίρχαπ (το όνομά της περιλαμβάνεται για πρώτη φορά στα credits του «Πριν τα Μεσάνυχτα») συνάντησε τον τριαντάχρονο τότε σκηνοθέτη σε ένα κατάστημα παιχνιδιών στη Φιλαδέλφεια (όπου είχε πάει να επισκεφθεί την αδελφή του) και πέρασαν μαζί ολόκληρο το βράδυ «από τα μεσάνυχτα ως τις έξι το ξημέρωμα, τριγυρίζοντας, φλερτάροντας, συζητώντας για επιστήμη, για σινεμά, για σχέσεις και κάνοντας πράγματα που δε θα κάναμε ποτέ».
Ο σκηνοθέτης, παρότι πλημμυρισμένος από το συναίσθημα, ήδη σκεφτόταν κατά τη διάρκεια εκείνης της παράξενα γοητευτικής βραδιάς πώς θα μπορούσε να το «παγιδεύσει» σε μια ταινία: «Θα κάνω ένα φιλμ γι’ αυτό» είπε στην κοπέλα. «Για ποιο πράγμα;» «Για το συναίσθημα. Γι’ αυτό που συμβαίνει τώρα ανάμεσά μας».
Ο Λινκλέιτερ δεν ξαναείδε το κορίτσι από εκείνο το ξημέρωμα που είπαν αντίο – μίλησαν λίγες μόνο φορές στο τηλέφωνο. Έτσι προέκυψε το «Before Sunrise». Μέσα του υπήρχε η ελπίδα ότι θα τη δει στην πρεμιέρα, αλλά η κοπέλα δεν εμφανίστηκε. Όπως τον πληροφόρησε ένας φίλος της που γνώριζε για τη συνάντησή τους, είχε σκοτωθεί σε τροχαίο δυστύχημα λίγες μόλις εβδομάδες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα της ταινίας.
Ο δημιουργός της πιο ρομαντικής ιστορίας του σύγχρονου σινεμά δεν είχε ποτέ αναφέρει αυτήν την κοπέλα με το όνομά της, αν και σε παλαιότερες συνεντεύξεις είχε εξομολογηθεί ότι η αρχική ιδέα της σχέσης Τζέσι-Σελίν είχε προκύψει από δική του προσωπική εμπειρία. «Είχα συναντήσει το 1989 ένα κορίτσι στη Φιλαδέλφεια και περάσαμε το βράδυ μαζί. Σκεφτόμουν αυτό θα μπορούσε να είναι ταινία. Δεν εννοώ όλο αυτό που ακολουθεί όταν φιληθείς ή κοιμηθείς με κάποιον, αλλά αυτό το στάδιο του να γνωρίζεις τον άλλο. Μάλλον αυτό με κάνει βαρετό σύντροφο στην πραγματική ζωή – δεν είμαι ποτέ πραγματικά παρών για κάποιον, πάντα ταξιδεύω κάπου αλλού...» είχε πει πριν μερικά χρόνια στη Chicago Tribune.
«Ήμουν συντετριμμένος» δηλώνει η Λινκλέιτερ, «το ίδιο και εκείνοι στους οποίους είχα εξομολογηθεί εκείνη τη συνάντηση. Ο Ίθαν Χοκ μου είπε ότι αν δε μου είχαν συμβεί όλα αυτά δε θα υπήρχε και η ταινία».
Αυτή η λυπηρή προσωπική ιστορία, που για πολλά χρόνια ο σκηνοθέτης δεν αισθανόταν άνετα να μοιραστεί με λεπτομέρειες, κάνει πολύ πιο αληθινή και δυνατή την ιστορία του αγαπημένου μας κινηματογραφικού ζευγαριού που η ρομαντική συνάντησή του στην οθόνη οδηγεί σε χάπι εντ σε αντίθεση με την πραγματική ζωή.
