Ένα γκαλά έγινε πριν λίγες μέρες στο Λος Άντζελες για την παρουσίαση του «Hamnet», παρόντων της σκηνοθέτιδας Κλόε Ζάο, της πρωταγωνίστριας Τζέσι Μπάκλεϊ και ενός εκ των παραγωγών, κάποιου Στίβεν Σπίλμπεργκ. Η ταινία βασίζεται στη νουβέλα της Μάγκι Ο' Φάρελ από το 2020 και αφηγείται την ιστορία του Σαίξπηρ και της συζύγου του (Μέσκαλ και Μπάκλεϊ) καθώς χάνουν το παιδί τους σε πολύ νεαρή ηλικία και ο πρώτος εμπνέεται τον «Άμλετ». Η ταινία, λένε οι φήμες και οι δημιουργοί, έχει πολύ κλάμα.

Ο Σπίλμπεργκ δήλωσε μεταξύ άλλων ότι πολεμά σε πολύ αντίξοες συνθήκες για ταινίες σαν και τούτη για να έχουν έναν χώρο στην αίθουσα, ούτως ώστε και η δύσμοιρη τελευταία να μην κατακλύζεται από blockbusters και ανθρώπους που πετάνε και βαράνε ασυστόλως. Αυτό το τελευταίο δεν το είπε έτσι. «Οι αίθουσες χρειάζονται ευαίσθητες και εσωτερικές ταινίες για την οικογένεια, τον γάμο και τις επιφοιτήσεις που σου αλλάζουν την ζωή και γενιούνται από πόνο και απελπισία. Πρέπει να υπάρχει χώρος για αυτό το σινεμά και είμαι υπερήφανος να βρίσκομαι ανάμεσα στους παραγωγούς αυτής της ταινίας-μικρού θαύματος που έκανε η Κλόε», δηλώνει.

Οι Μπάκλεϊ και Ζάο έγιναν και πολύ στενές φίλες, λένε, στην διάρκεια των γυρισμάτων (άρα, λέμε εμείς, θα πρέπει να περιμένουμε και νέες συνεργασίες, ειδάλλως επικοινωνιακά φούμαρα ακούμε), εκμυστηρευόμενες η μια στην άλλη ενδόμυχα «και σκοτεινότερα μυστικά, κλαίγοντας και γελώντας και χορεύοντας και πηδώντας ποτάμια παρέα». Να αυτά δεν μπορώ να διαβάζω - κι όμως τα γράφω.

Το «Hamnet» βγαίνει σε περιορισμένο κύκλωμα στις αίθουσες των ΗΠΑ στις 26 Νοεμβρίου, «ανοίγει» στις 5 Δεκεμβρίου, εκεί στις αρχές του Δεκεμβρίου θα το δούμε και στην χώρα μας. Μακάρι να μην είναι σαν μια από τις πάμπολλες φετινές ταινίες «ενήλικου κοινού» που, καλές ή λιγότερο καλές, ούτε το ξεκούνησαν, ούτε και του άρεσαν - στις σπάνιες φορές που το ξεκούνησαν.