O Τομ Χανκς, όντας ο «Τομ Χανκς», πιστεύει ότι περάσαμε 20 χρόνια διαπιστώνοντας την θεαματική δυνατότητα του σινεμά και τώρα πια ο κόσμος αρχίζει και πάλι να ρωτά «ποιο είναι το θέμα», «ποια η ιστορία» που έχουν να μας πουν οι ταινίες.
Στο πιο πρόσφατο επεισόδιο του «Happy Sad Confused» podcast, ο θρύλος του Χόλιγουντ είπε ότι μπορεί να μην τα κουβέντιασε ποτέ με τον Κέβν Φάιγκι και τον Τζέιμς Γκαν, αλλά δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα με τις βασισμένες σε κόμικ ταινίες. Απλά παρατηρεί την μετακίνηση του κόσμου στην αφήγηση ιστοριών: «Τώρα που ξέρουμε ότι όλα μπορούν να γίνουν στην οθόνη, ερχόμαστε πίσω στο ερώτημα «ναι, αλλά ποια είναι η ιστορία;». Και συνεχίζει παραστατικά: «Μπορείς να ονειρευτείς την Λίμνη Μίτσιγκαν, να την γεμίσεις με ρολόγια-κούκους και να σχηματίσεις έναν τρικέφαλο Δράκο που πετάει φωτιές και καταστρέφει το Σικάγο. Μπορείς να το κάνεις. Αλλά για ποιο λόγο; Ποια είναι η ιστορία και τι λέει για εμάς; [...] Κι εγώ νοιώθω σαν Χ-Man κάποτε, και τα μπερδεύω όπως ο Σπάιντερ-Μαν και οργίζομαι όπως ο Μπάτμαν και αγαπώ την χώρα μου όπως ο Κάπτεν Αμέρικα. Το είδαμε αυτό. 20 χρόνια το ερευνήσαμε και τώρα η εξέλιξη του πράγματος ρωτά ποια είναι η ιστορία, το θέμα, ο σκοπός όλου αυτού.»
Έχει φυσικά μια βάση το σκεπτικό του Χανκς, τόσο στην ιστορία της αφήγησης, όσο και στο ότι πράγματι, ας πούμε το 2023, μια κόπωση διαφάνηκε στις εμπορικές διαδρομές των ταινιών αυτών. (Φέτος βέβαια το «Deadpool & Wolverine» κοντεύει το 1.4 δις, ενώ μια ματιά στο τοπ-10 της χρονιάς δεν σου ανοίγει και τα φτερά, 9/10 είναι σίκουελ, 10/10 franchise...). Από την άλλη, αίσιος γαρ, ίσως υποτιμά την επίδραση στο γενετικό μας υλικό λόγω των ταινιών αυτών. Αν η ιστορία κάνει κύκλους θα έχει δίκιο, αν κινείται ελατηριοειδώς θα μάθουμε στην πορεία. Θεωρητικά οι άνθρωποι πάντα ήθελαν να μετέχουν σε ιστορίες και αφηγήσεις τους, ένα ερώτημα όμως είναι και τι ιστορίες, τι αφηγήσεις. Ακόμα και με πρόσφατα κριτήρια είναι άλλη η αφήγηση (και το νόημα) του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και άλλη του «John Wick», άλλη του πρώτου «Matrix» κι άλλη του τελευταίου «Deadpool». Δεν είναι (ακριβώς) θέμα ποιότητας αφήγησης, είναι θέμα ζητούμενων. Θέλει για παράδειγμα ο κόσμος να ενσωματωθεί σε μια αφήγηση ή θέλει να την σχολιάζει εξ αποστάσεως. (Αλλιώς ειπωμένο το ερώτημα είναι κατά πόσον η τόσο ριζική αλλαγή του τρόπου κατανάλωσης μιας ταινίας υπαγορεύει το είδος της σχέσης μας με την αφήγηση.)
Εν πάση περιπτώσει, ιδού ο Τομ ο Χανκς στο podcast:
