Στον μακρύ κατάλογο των βιογραφικών (;) δραμάτων που καταπιάνονται με τη γέννηση μεγάλων καλλιτεχνικών δημιουργιών έρχεται να προστεθεί ένα για τη δημιουργία του «Μεσσία» του Χέντελ, μια από εκείνες τις περιπτώσεις που η μουσική άντλησε έμπνευση από τη θρησκεία, αλλά την υπερέβη, κατέστη η ίδια καθαυτή μια θρησκευτική εμπειρία, σχεδόν αποκομμένη από το περιεχόμενό της.

Τον Χέντελ πρόκειται να τον υποδυθεί ο Άντονι Χόπκινς κι αν αυτό θα αποτελέσει πόλο έλξης στα ταμεία, για μας συνιστά ένα μεγάλο ερωτηματικό. Κι αυτό γιατί έχουμε πρόσφατη την ανάμνηση του κατά Άντονι Χόπκινς Σίγκμουντ Φρόιντ, ένα συνονθύλευμα από ανακυκλούμενα τικ, «για» και «βούντερμπαρ» που, δυστυχώς, έσπασε το σερί επουράνιων ερμηνειών του Ουαλού σολίστα. Ποτέ δεν παύεις να ποντάρεις στον Χόπκινς, όμως, ο «Πατέρας» ήρθε σχεδόν από το πουθενά.

Τίτλος της ταινίας «Τhe King of Covent Garden» και σκηνοθέτης του ο Άντριου Λέβιντας, το «Μinamata» του οποίου έπεσε στην πανδημική συγκυρία και πέρασε απαρατήρητο.