Δυο λόγια ξανά για τον Ρον Χάουαρντ. Έναν βασικό hollywood director της τελευταίας 40ετίας (και βάλε), έναν τύπο που έχει κάνει κοντά 30 ταινίες και είναι ζήτημα αν έχει μια κακή (έχει όμως μερικές άνευρες - όχι απαραίτητα με δική του ευθύνη), με τις περισσότερές του να κυμαίνονται ανάμεσα στο απολαυστικό και το ιστορικό - και πάντα το καλογυρισμένο. Για την κριτική «των δημιουργών» είναι ο ορισμός του απρόσωπου υπογράφοντος, πράγμα που όταν είσαι ταγμένος στην εξυπηρέτηση της αφήγησης αποτελεί βασιλικό προνόμιο. Μερικές φορές είναι καλύτερα να έχεις «μάτια δίχως πρόσωπο», δεν χρειάζεται όλοι να είναι ξεχωριστές αυθεντίες, ενίοτε (αν όχι συστηματικά) η ιστορία προηγείται των αφηγητών της οι οποίοι σαν καταλύτες χάνονται στο τέλος της χημικής αντίδρασης που είναι μια ταινία. Δουλειά της κριτικής είναι να τους εντοπίζει, να τους θυμάται.
Τέλος πάντων, ο φίλτατος Ρον Χάουαρντ, στα 70 του, και ερχόμενος από το θαυμάσιο «Thirteen Lives» (2022), αντί να κάνει ταινίες για πλάκα, ή να θηρεύει Όσκαρ (έχει βέβαια 40+ υποψηφιότητες από τα έργα του - και βραβεύσεις), ή να πηγαινοέρχεται στα σαλόνια της ενδοχολιγουντιανής επικοινωνίας (παρότι δεν θα τον έλεγες και ποτέ outsider), βρήκε μια απίστευτη αληθινή ιστορία της δεκαετίας του 1930, προσκάλεσε ένα καστ να έχει να λες (Τζουντ Λο, Άνα ντε Άρμας, Βανέσα Κέρμπι, Σίντνεϊ Σουίνι, Ντάνιελ Μπρουλ) και τους πήγε όλους μαζί στην Αυστραλία, ενώ ο ίδιος περιόδευσε επί εβδομαδες στα Νησιά Γκαλαπάγκος, στων οποίων την Νήσο Φλοριάνα συνέβη και η απίθανη ιστορία. Και μετά όλοι μαζί το φτιάξανε, «κάπως σαν Survivor που οι παίκτες δεν την βγάζουν καθαρή», λέει ο Χάουαρντ.
Η ιστορία; Ένα ζευγάρι, ο Δρ. Ρίτερ και η γυναίκα του (Λο, Κέρμπι), ζουν σε ένα ερημικό νησί στα Γκαλαπάγκος, αυτοδιοικούμενοι, αυτάρκεις, σε μια εμερσονική ουτοπία. Λάτρης του Νίτσε, και γουστάροντας τον τίτλο του «Βασιλιά της Φλοριάνα», ετοιμάζει εγχειρίδιο «νέου τρόπου ζωής». Και τότε σκάει στο μέρος μια γυναίκα με τον άντρα της (Σουίνι, Μπρουλ). Και η συνύπαρξη δεν είναι εύκολη. Όταν έρθει και η Βαρώνη (Άρμας), παρέα με δυο εραστές-σκλάβους που την κουβαλάνε, όπως βλέπουμε στην φωτό, κι όταν αρχίσει μακιαβελικά να θέλει να ηγηθεί του τόπου, αρχίζει το πάρτι. Ναι, η ιστορία είναι πραγματική, στο διαδίκτυο θα βρείτε αφηγήσεις της. Και, ελπίζει κανείς, σε όχι ευτυχές τέλος της ανθρωπολογικής μας ανεπάρκειας. Μάλλον θα περάσουμε καλά.
Τα γυρίσματα δεν ήταν εύκολα - κυρίως γιατί δεν υπήρχε η στουντιακή θαλπωρή, οι χρόνοι ήταν πιεστικοί, τα λεφτά λίγα και η λογική αντάρτικη. Μια ωραία καμικάζι εμπειρία, με ένα καστ συστηματικά ενδιαφέρον και ηθοποιούς που ήθελαν να παίξουν....Μεθοδικά και η παραγωγή τους μάζευε γιατί «υπήρχαν ζωάκια ολούθε και θα ήθελαν παρέα»...
Η ταινία όπως προαναφέρθηκε ταξιδεύει στο Τορόντο για να βρει τον διανομέα της, εύχεται κανείς να μην είναι πάλι καμμιά ψωροπλατφόρμα - όπως ας πούμε η Amazon που αγοράζοντας την MGM πήρε και χαντάκωσε το «Thirteen Lives» - και εξαλϋλωθεί το έργο δίχως να το έχει δει κανείς. Εύχεται βέβαια ο ίδιος κανείς επίσης και να είναι ο Χάουαρντ στη φόρμα του «Rush», του «Apollo 13», του «Da Vinci», του «Cinderella Man», του (τραγικά άγνωστου) «Missing», του «Frost/Nixon» και κάμποσων ακόμα, και όχι της τελευταίας περιόδου που είναι αλήθεια συχνότερα κάτι δεν πάει καλά παρά ευτυχεί.
Εδώ το κάλλιστο αφιέρωμα του Vanity Fair.
