Εντάξει, δεν μιλάμε ακριβώς για την εναρκτήρια, εκτός συναγωνισμού ταινία, το θρίλερ κατασκοπείας «Τhe international», το οποίο ο καλλιτεχνικός διευθυντής, Ντίτερ Κόσλικ, είναι προφανές πως επέλεξε για λόγους πολιτικής, ελέω της εθνικής του καταγωγής (γερμανο-χολιγουντιανή σύμπραξη, γυρισμένη εν μέρει και στο Βερολίνο), του σκηνοθέτη (ο Γερμανός Τομ Τίκβερ, ο οποίος είχε «πρωτοανοίξει» την Μπερλινάλε το 2002 με τον «Παράδεισο») και του λαμπρού του σταρ, Κλάιβ Οουεν (συμπρωταγωνιστεί η Ναόμι Γουότς, η οποία όμως δεν εμφανίστηκε). Μιλάμε για τις πρώτες ταινίες του διαγωνιστικού προγράμματος που είδαμε μέσα στο γουικέντ, ίσως όχι αριστουργήματα, αλλά σίγουρα εκπλήξεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Για παράδειγμα, επιτυχημένο δεν λες το παράξενο «Ricky» του Γάλλου Φρανσουά Οζόν, έκπληξη πάντως το λες, μια και βρίσκει τον σκηνοθέτη των «8 γυναικών» και του «Πέντε επί δύο» να επιστρέφει στον σουρεαλισμό της πρώτης του ταινίας, του «Sitcom», μέσα από μια ιστορία που ξεκινά με ρεαλισμό αλά Νταρντέν και στο 40λεπτο «φεύγει» σε Μπουνιουέλ, καθώς πρωταγωνιστής της δράσης γίνεται ένα ιπτάμενο... βρέφος, κομπλέ, με φτερά και πούπουλα.
Ανισο και προβλέψιμο μπορεί να είναι και το «Μικρή στρατιωτίνα» της Δανής Ανέτ Ολεσεν, γύρω από τη σχέση μιας στρατιωτίνας που μόλις γύρισε στην Κοπεγχάγη από το Ιράκ με τη Νιγηριανή ερωμένη-πόρνη του πατέρα της, είναι όμως και απόλυτα ενδεικτικό της οριστικής αποδέσμευσης του δανέζικου σινεμά από τις επιταγές του «Δόγματος». Μετά, έκπληξη μπορείς να πεις και το ταξίδι του βετεράνου Γάλλου δημιουργού Μπερνάρ Ταβερνιέ στα μπαγιού της Νέας Ορλεάνης με το «Ιn the electric mist», ένα βαρύ και «υπερφορτωμένο» ίσως, αλλά επαρκώς ατμοσφαιρικό νέο νουάρ από μυθιστόρημα του Τζέιμς Λι Μπερκ, με ένα μάλιστα δυνατό καστ Αμερικανών σταρ και καρατεριστών, με επικεφαλής τον Τόμι Λι Τζόουνς στον ρόλο ενός αστυνομικού ντετέκτιβ στα χνάρια ενός κατά συρροή δολοφόνου.
Παρά τις επιμέρους αδυναμίες και χάρη ακριβώς στον παράγοντα έκπληξη, παρακολουθήσαμε με αμείωτο ενδιαφέρον τα παραπάνω φιλμ.
Θρίλερ
Ωστόσο, δύο είναι μέχρι στιγμής οι πραγματικά εκπληκτικές ταινίες που δεν χορταίνουμε να συζητάμε. Το «Σχετικά με την Ελι» του Πέρση Ασγκάρ Φαρχαντί, ένα φοβερό μείγμα διεισδυτικού δράματος σχέσεων και αγωνιώδους θρίλερ «μυστηρίου», που βρίσκει επιτέλους το ιρανικό σινεμά να ξεφεύγει από τη «φωτογενή μιζέρια», στην οποία το οδήγησε ο νεορεαλισμός της σχολής Κιαροστάμι στα χρόνια του '90, και να μπαίνει σε σύγχρονα, αναγνωρίσιμα χωρικά ύδατα, και το «Gigante» του νεοεμφανιζόμενου Ουρουγουανού Αντριάν Μπινιέζ, ένα αφοπλιστικά μίνιμαλ, αστείο και μαζί συγκινητικό πορτρέτο ενός σεκουριτά μεγάλου σούπερ μάρκετ που παθιάζεται με μια νεαρή καθαρίστρια των εγκαταστάσεων μέσω των οθονών παρακολούθησης.
Σε μια μίνι συνέντευξή του, σε επαγγελματικό περιοδικό της Μπερλινάλε, στην ερώτηση ποιες θεωρεί ενδείξεις για ένα καλό φεστιβάλ, ο Κόσλικ απάντησε: «Ξέρεις ότι έχεις επιτύχει αν ο κόσμος ύστερα από 10 μέρες φεστιβάλ νιώθει πως έχει δει κάποιες συναρπαστικές ταινίες, έχει μάθει κάποια νέα και έχει μοιραστεί τις σκέψεις του με ανθρώπους από άλλα μέρη του κόσμου».
Στην κορύφωση του 10ημέρου θα τα ξαναπούμε.
Ρόμπυ Εκσιέλ
