Τέτοια εποχή, σχεδόν 20 χρόνια πριν, το «Brokeback Mountain» ξεκινούσε μια διαδρομή που θα έμενε σημαδιακή για το χολιγουντιανό σινεμά - και τους κυματισμούς που αυτό δημιουργεί στο διάβα του. Ένα γουέστερν, σκηνοθετημένο από έναν Ασιάτη (καυτός τότε ο Άνγκ Λι, μεγάλο δυστύχημα ο εκτοπισμός του λίγα σχετικά χρόνια μετά), με πρωταγωνιστές δύο πλήρως ανερχόμενους τότε ηθοποιούς, στον ρόλο δύο κρυφά gay καουμπόιδων που ζουν έναν από τους μεγάλους τραγικούς έρωτες της μεγάλης οθόνης.
Οπωσδήποτε λόγω της χρονικής στιγμής, κατά πολύ εκφραστικότερης από τότε, αλλά και λόγω της «Εξουσίας του Σκύλου» της Τζέιν Κάμπιον με τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς στον κεντρικό ρόλο, μια συνέντευξη του Τζέικ Τζίλενχαλ βρίσκει τον ηθοποιό να θυμάται εκείνη την περίοδο, με μια έμφαση στο ότι δύο straight άνδρες έπαιξαν τους ρόλους ενός gay ζευγαριού.
«Υπήρχε ένα στίγμα στο να υποδυθείς τους ρόλους που παίξαμε, οι άνθρωποι αναρωτιούνταν γιατί να διαλέξουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Και πιστεύω ότι ήταν πολύ σημαντικό και για τους δυο μας να σπάσουμε αυτό το ταμπού. Αυτό βέβαια έχει οδηγήσει και πολλούς να πουν ότι άνθρωποι όλων των εμπειριών πρέπει να υποδύονται ρόλους, ότι δεν μπορεί ένα μικρό γκρουπ ανθρώπων να επιλέγεται. Και είμαι απολύτως σύμφωνος σε αυτό».
Το τελευταίο απαντά έμμεσα και στην κριτική που συστηματικά ασκείται στο ότι δεν επιλέγονται gay ηθοποιοί για gay ρόλους. Το ζήτημα, που είναι ίσως υπερβολικό να ζητήσει κανείς από μια συνέντευξη να θίξει (αλλά θα έπρεπε), είναι το ότι μια ταινία χρειάζεται αναγνωρισιμότητα για να δουλέψει στο χολιγουντιανό πλαίσιο και το πρόβλημα, βαθύτερο ασφαλώς, είναι ότι δεν υπάρχουν gay σταρ ηθοποιοί που μια παραγωγή μπορεί άφοβα να διαλέξει. Κι αυτό είναι ενδοβιομηχανικό πρόβλημα, είναι πρόβλημα κοινωνικού αντανακλαστικού, είναι προφανώς παθογένεια, όμως θα χρειαστεί τον χρόνο της για να αλλάξει προς το καλύτερο. Κι αυτό έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει.
Οι Λέτζερ και Τζίλενχαλ πήραν πολύ σοβαρά τους ρόλους τους και συχνά έπαυαν αμά τη εμφανίσει ομοφοβικές συζητήσεις γύρω από το φιλμ στα χρόνια που ακολούθησαν. Κάπου εκεί θυμάται ο Τζέικ την θαρραλέα στάση του Λέτζερ: «Ποτέ δεν αστειευόταν. Αν κάποιος ήθελε να κάνει έναν αστεϊσμό για την ιστορία του έργου τον διέκοπτε αμέσως 'Όχι, πρόκειται μιας αγάπης, αυτή είναι η ταινία, όχι' και σταματούσε την διακωμώδηση. Το ίδιο είχε κάνει αρνούμενος και τα αστεία στην τότε απονομή των Όσκαρ - στο αρχικό νούμερο (όταν ακόμα αυτό επιτρεπόταν να έχει αστεία). «Εγώ», θυμάται ο Τζέικ, «ήμουν οκ, αλλά ο Τζέικ είπε όχι δεν είναι αστείο για μένα, δεν θέλω να γίνουν αστεία περί του έργου».
Η ταινία είχε φτάσει με οκτώ υποψηφιότητες στην απονομή του 2006 και είχε κερδίσει τρία βραβεία, την Σκηνοθεσία, το Διασκευασμένο Σενάριο και την Μουσική.
