Ο Χοακίν Φοίνιξ έχει τη φήμη του «δύσκολου» συνεργάτη. Στο «Τζόκερ», για παράδειγμα, στο στάδιο της πρώτης ανάγνωσης του σεναρίου, λέγεται ότι ο Ντε Νίρο τον τράβηξε σε μια γωνιά του είπε πέντε πράγματα και εκείνος συμμορφώθηκε. Ο Τζέιμς Γκρέι πάντως, που συνεργάστηκε μαζί του στο «Immigrant» έδωσε μια πυρωμένη απάντηση σε όσους έχουν βγάλει αυτή τη φήμη για τον οσκαρικό (πλέον) ηθοποιό.

«Δύσκολος ο Χοακίν; Γιατί είναι δύσκολος; Είναι υπέροχος! Είναι «δύσκολος» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο», ανέφερε ο Γκρέι. «Δύσκολος για μένα σημαίνει να αργείς στα γυρίσματα ή να μην θυμάσαι τις ατάκες σου.Είναι να είσαι διαρκώς πνεύμα αντιλογίας και να εμποδίζεις τη διαδικασία. Δύσκολος δεν είναι να έχεις πολλές ερωτήσεις για τον χαρακτήρα (σ.σ. με αυτό το επιχείρημα ο Γούντι Άλεν θα διαφωνούσε, για όποιον έχει διαβάσει το «Woody Allen on Woody Allen»). Νομίζω ότι το πρόβλημα το έχουν οι νέοι σκηνοθέτες που δεν προσεγγίζουν τους ηθοποιούς όπως θα έπρεπε, δεν ακολουθούν την παράδοση ότι ο ηθοποιός σου είναι τα πάντα. Οι ηθοποιοί είναι συνέχεια μπροστά στον φακό και η συναισθηματική τους ειλικρίνεια είναι παροιμιώδης. Στο τέλος της μέρας πρέπει να κερδίζουν τις διαφωνίες, γιατί είναι τρομερά δύσκολο να υποδυθείς άψογα έναν χαρακτήρα». Βέβαια, αν πχ. γυρίζεις ένα παραδοσιακό ρομάντζο εποχής και ο ηθοποιός σου νιώθει πιο ασφαλής να υποδυθεί την πιο δραματική σκηνή της ταινίας σου φορώντας το βρακί του στο κεφάλι, ίσως είναι μια διαφωνία που δεν θα έπρεπε να κερδίσει.

Εξηγώντας ακόμα περισσότερο την άποψη του για τον Φοίνιξ, ο Γκρέι εξήγησε ότι ο ηθοποιός νιώθει μεγάλη ανασφάλεια. «Η ταμπέλα του δύσκολου συνοδεύει τον Χοακίν επειδή είναι πολύ ειλικρινής και ανοιχτός σε σχέση με την ανασφάλεια του και το πόσο ευάλωτος νιώθει. Στις αναγνώσεις του σεναρίου πχ. όταν έρχεται η σειρά του, θα πει κάτι τύπου “σαχλαμάρες, σαχλαμάρες, η ατάκα μου, σαχλαμάρες” επειδή δεν νιώθει ασφαλής να τα δώσει όλα εκεί (σ.σ. να γιατί ανάγκασε τον φοβερά επαγγελματία Ντε Νίρο να παρέμβει στο περιστατικό που αναφέραμε στην αρχή). Πάντως έχει κάνει το σπουδαιότερο πράγμα που έχω δει ποτέ στην καριέρα μου. Ήταν μια σκηνή στο Immigrant, όπου ξέρουμε ότι η Μαριον Κοτιγιάρ έχει κλέψει χρήματα και ο ήρωας του Χοακίν την κατηγορεί και της φωνάζει “γιατί έκλεψες χρήματα;” και ξαφνικά κάνει κάτι εκτός σεναρίου. Φωνάζει τον χαρακτήρα μιας ηθοποιού που δεν συμμετείχε στο πλάνο και της λέει  “Mπέλβα έλα εδώ”. Eκείνη μπήκε στο πλάνο, ο Χοακίν την ρώτησε «τι έχεις να της πεις γι' αυτό ;” και η Ντάγκμαρα Ντόμιντσικ, που υποδυόταν τη Μπέλβα, φίλησε τη Μάριον. Κανείς μας δεν το περίμενε, ήταν μια εξαιρετική επιλογή και τελικά κατέληξα να το χρησιμοποιήσω στην ταινία.»

Το ηθικό δίδαγμα προς σκηνοθέτες είναι καμιά φορά να ακούτε τις ιδέες των ηθοποιών σας και να τους δίνετε περιθώριο για αυτοσχεδιασμό και μπορεί να βγείτε κερδισμένοι . Αρκεί, όπως είπαμε, να μην θέλουν να πουν τις ατάκες τους με το βρακί τους στο κεφάλι – αν και αυτό θα πρέπει να κρίνεται ad hoc, ποτέ δεν ξέρεις, ίσως να είναι ακριβώς εκείνο που χρειάζεται η σκηνή, θυμάστε πχ. τα «Νούφαρα» της Σελίν Σιαμά;