Ένα από τα πράγματα που κάνουν το σινεμά του Τζιμ Τζάρμους τόσο γοητευτικό, είναι η συνήθειά του να κυνηγά σε πιθανά κι απίθανα μέρη μουσικούς θησαυρούς, κινούμενους εντός του φάσματος της καλλιτεχνικής ευαισθησίας του, ώστε να θρέψει με αυτούς τη φιλοτεχνία του φιλμικού του σύμπαντος. Και όταν χρειάζεται πρωτότυπες συνθέσεις, πάντα θα συνεργαστεί με τους κατάλληλους μουσικούς - ποιος ξεχνά πχ.το στοιχειωτικό, επαναλαμβανόμενο μοτίβο του Νιλ Γιανγκ στον «Νεκρό» ή το μελαγχολικό λαούτο του Γιόζεφ Φαν Βίσεμ στο «Mόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί»;

Οπότε η καλή είδηση της ημέρας ότι ο Τζάρμους περνά και πάλι πίσω από τις κάμερες, τέσσερα χρόνια μετά την αστοχία του «The dead don’t die», συνοδεύεται από μια κακή είδηση, ότι η ταινία δεν θα έχει καθόλου μουσική. «Είναι ένα διακριτικό, πολύ ήσυχο φιλμ. Και νομίζω ότι η μουσική θα του έδινε μια φόρτιση που δεν θέλω να έχει, θέλω να είναι ταυτόχρονα αστείο και θλιμμένο και νομίζω ότι η χρήση της μουσικής θα τόνιζε περισσότερο τον ένα πόλο, σε βάρος του άλλου.»

Από έναν άνθρωπο που κάποτε δήλωνε ότι θα προτιμούσε να του δώσουν ένα όπλο για να αυτοκτονήσει, παρά να ζήσει σε έναν κόσμο χωρίς μουσική, δυσκολευόμαστε να φανταστούμε ότι θα προέκυπτε ένας κινηματογραφικός κόσμος χωρίς μουσική. Κατά βάθος πιστεύουμε ότι στο τέλος θα αλλάξει γνώμη, αλλά και αυτό να μην συμβεί, τη βραδιά της πρεμιέρας της νέας του ταινίας θα είμαστε εκεί.