Στο σινεμά των ειδών παραδοσιακά ίσχυε το εξής: κυκλοφορούσαν ταινίες που υπηρετούσαν το είδος και ταινίες που απλώς χρησιμοποιούσαν τη φόρμα του είδους για να αφηγηθούν μια άλλη ιστορία και συχνά κατέληγαν να το υπερβούν. Στην περίπτωση του υπερηρωικού σινεμά, με κύρια ευθύνη της Marvel, εδώ και αρκετά χρόνια κυκλοφορούν ταινίες αποκλειστικά της πρώτης κατηγορίας - λυπηρό και θλιβερό, αν σκεφτείς ότι κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα οι ταινίες του είδους ακολουθούσαν την αντίθετη κατεύθυνση. Ε, είναι επόμενο κάποιοι καλλιτέχνες να έχουν σιχαθεί με την όλη κατάσταση και γι’αυτό διαβάζεις διαρκώς για σχετικές δηλώσεις, κι αν αρθρογραφείς για το σινεμά, σιχαίνεσαι λίγο κι εσύ όταν ο κριτικός λόγος και η κινηματογραφική συζήτηση έχουν αντικατασταθεί από έναν λόγο που κάποτε περιοριζόταν στα fora των φαν- πρόβλημα δεν έχουμε ούτε με τα fora, ουτε με τους φαν, αλλά δεν μπορεί πχ. η αιχμή του δόρατος κινηματογραφικών ιστοσελίδων να είναι «ποιος ήταν ο Χ που εμφανίστηκε στο τέλος της Ψ ταινίας και τι σημαίνει αυτό για το μέλλον του MCU». Αφήστε που, στην πραγματικότητα, ούτε ο Κέβιν Φάιγκι δεν ξέρει «τι σημαίνει αυτό για το μέλλον του MCU».

Στον κατάλογο των ενοχλημένων προσθέστε και τη Τζόντι Φόστερ. «Είναι μια φάση, μια φάση που κράτησε λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε για τα δικά μου γούστα. Αλλά είναι μια φάση και στην καριέρα μου έχω δει αρκετές φάσεις. Ελπίζω ότι οι άνθρωποι θα την σιχαθούν σύντομα. Οι καλές ταινίες σαν τον Iron Man, τον Black Panther και το Matrix μου αρέσουν πολύ και με ψυχαγωγούν, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που έγινα ηθοποιός και δεν αλλάζουν τη ζωή μου. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, σύντομα θα υπάρξει χώρος και για κάτι άλλο», κατέληξε η Φόστερ.

Αμήν.