Για τους φαν του σινεμά είδους γενικότερα, και του σκηνοθέτη ειδικότερα, πρόκειται για μεγάλο δυστύχημα που έχουν συμπληρωθεί δεκαπέντε χρόνια από την τελευταία φορά που ο Τζον Κάρπεντερ πέρασε πίσω από τον φακό για να σκηνοθετήσει μια ταινία – κι ας ήταν το «The Ward» αυτή η ταινία. Κατά καιρούς ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει ότι βαριέται, ότι είναι καλά παίζοντας video games, παραμένει, όμως, δραστήριος. Κάνει συναυλίες, γράφει πού και πού μουσική για ταινίες άλλων, γύρισε κι από τον καναπέ του το «Suburban Screams», μια υβριδική true (;) crime σειρά με αναπαραστάσεις. Ωστόσο, το σαράκι της σκηνοθεσίας δύσκολα μερώνει.

«Ναι, θα ήθελα να σκηνοθετήσω ξανά», δηλώνει ο Τζον Κάρπεντερ στο Variety λίγες μέρες πριν αποκτήσει το δικό του αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλιγουντ, «ωστόσο θα έπρεπε να έχω εξασφαλίσει πρώτα την κατάλληλη χρηματοδότηση. Δεν είμαι πλέον εκείνο το παιδί που θα σκηνοθετούσε μια ταινία για οποιαδήποτε αμοιβή και οποιονδήποτε προϋπολογισμό. Είμαι πολύ μεγάλος και το βρίσκω πολύ δύσκολο πια. Αλλά η σκηνοθεσία είναι ο έρωτας της ζωής μου. Και δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι».

Λυπάσαι που τα στούντιο και οι πλατφόρμες ξοδεύουν τόσα χρήματα δεξιά κι αριστερά σε παραγωγές και δημιουργούς αμφιβόλου ποιότητας, αλλά τα έχουμε ξαναπεί, σε μεγάλο βαθμό τα ηνία έχουν αναλάβει κινηματογραφικά ανιστόρητοι άνθρωποι, που ακούν τη φράση «γιατί δεν καλείς τον Carpenter» και σκέφτονται ότι δεν θα τους κακόπεφτε μια καινούργια, χειροποίητη τραπεζαρία.