Αντίο του Τζον Γουίλιαμς στην κινηματογραφική μουσική; «Μάλλον ναι», μετά τον 5ο Ιντιάνα Τζόουνς

Ο τελευταίος των μεγαλύτερων κινηματογραφικών συνθετών αφήνει πρόγευση πικρού ποτηριού, προλογίζοντας το φινάλε μιας θεόρατης καριέρας παραπάνω από 60 χρόνων.

Από τον Ηλία Δημόπουλο
Αντίο του Τζον Γουίλιαμς στην κινηματογραφική μουσική; «Μάλλον ναι», μετά τον 5ο Ιντιάνα Τζόουνς

Όχι, δεν θα κάνουμε τίποτα που θα μοιάζει έστω με αποχαιρετισμό του Τζον Γουίλιαμς. Ο άνθρωπος είναι μεν 90, αλλά είναι περδίκι και ετοιμάζει και ένα σαουντρακ ακόμα για να προσθέσει σε μια από τις (αν όχι «την πιο») εντυπωσιακότερες μουσικές φαρέτρες της ιστορίας της 7ης Τέχνης. Απλά, όπως λέει ο ίδιος, ενδέχεται να ξεκουράσει το κινηματογραφικό μπατόν του μετά τον 5ο Ιντιάνα Τζόουνς και, εντελώς συμβολικά αν μας ρωτάτε, τους «Fabelmans» (έτοιμο αυτό), την άμεσα προσωπικότερη ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Οι δυο τους είναι μαζί δυο χρόνια μόλις λιγότερα από μισό αιώνα (!), στην μακράν μακροβιότερη συνεργασία σκηνοθέτη/συνθέτη, το να σκοράρει την κινηματογραφική αυτοβιογραφία του συνοδοιπόρου μοιάζει συγκινητικά αρμόζον.

Ο Γουίλιαμς, με τα 5 Όσκαρ και τις 52 υποψηφιότητες καθώς και την ανυπολόγιστη επίδραση στους επιγόνους, τελειώνει αυτή την εποχή το σκορ του 5ου Ιντιάνα: «Αυτή την περίοδο εργάζομαι πάνω στον Ιντιάνα, για τον οποίον ο Χάρισον Φορντ - που είναι κάμποσο νεότερος από εμένα - έχει πει ότι θα είναι η τελευταία ταινία του», λέει ο Γουίλιαμς. «Έτσι σκέφτηκα αν ο Χάρισον μπορεί να το κάνει, τότε ίσως μπορώ κι εγώ».

Ο Φορντ δεν έχει δηλώσει δημόσια κάτι τέτοιο, δεν ξέρουμε τι ξέρει ο Τζον Γουίλιαμς, άλλωστε μπορεί να μην έχει κάποιο επόμενο κινηματογραφικό σχέδιο, αλλά εμπλέκεται σε δύο υψηλού προφίλ τηλεοπτικά σχέδια. Θα είναι όμως η τελευταία φορά με το καπέλο και το μαστίγιο.

Ο Τζον Γουίλιαμς πάντως θα εξακολουθήσει να γράφει μουσική. Απλώς «το να συνθέσεις για μια μεγάλη παραγωγή είναι μια εμπλοκή έξι μηνών και κάτι τέτοιο είναι αρκετά μακροχρόνιο για μένα». Μετά από 29 ταινίες με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ (οι «Fabelmans» ολοκληρώνουν ένδοξα την συνεργασία τον προσεχή χειμώνα), ο Γουίλιαμς, εκτός θρυλικών υπογραφών σε ταινίες όπως οι Ιντιάνα, ο Ε.Τ., τα Σαγόνια του Καρχαρία και το Τζουράσικ Παρκ (και τόσα άλλα που αδικούνται από την απουσία μνείας εδώ), μπορεί να καυχιέται (αν και ποτέ δεν πρέπει να καυχήθηκε αυτός ο άνθρωπος) τα θέματα του Πολέμου των Άστρων ή του Σούπερμαν, που είναι εντυπωμένα στις καρδιές τουλάχιστον δύο γενιών θεατών.

Και στις δηλώσεις του ανταυγάζει η κεκτημένη σοφία: «Χωρίς να είναι θρησκευόμενος, που δεν είμαι ιδιαίτερα, υπάρχει μια πνευματική ζωή, μια ζωή τέχνης, ένα βασίλειο πάνω από τα τετριμμένα της καθημερινότητας. Η μουσική ανεβάζει κάποιον στο ύψος της ποίησης. Μπορούμε να στοχαστούμε πάνω στην σημασία της για την ανθρωπότητα. Πάντα ήθελα να υποθέτω ότι η μουσική είναι αρχαιότερη από την γλώσσα, ότι πιθανόν χτυπούσαμε τύμπανα και φυσούσαμε αυλούς πριν μιλήσουμε. Είναι μάλλον απαραίτητη για την ανθρωπότητα».

Είναι. Και είσαι, επίσης.