Παρότι η εποχή λειτουργεί τοιουτοτρόπως (δηλαδή τάχιστα και λησμονητικά), το δεύτερο «Joker» μόλις ξεκίνησε την πορεία του. Αναλόγως που στέκεται κανείς στο όλο σχέδιο των δύο ταινιών, ή πώς διάκειται στην σοβαρά διαφορετική μορφή της δεύτερης ταινίας, οι αντιδράσεις από την χθεσινή προβολή-πρεμιέρα μιας ταινίας που παρακολουθούμε από τα εποικοινωνιακά της σπάργανα, ποικίλουν. Το 11λεπτο ovation είχε στοιχεία λατρευτικότητας και ξεσπάσματος, Οι κριτικές, ωστόσο, είναι διχασμένες, κλίνοντας προς το χλιαρές. Διαβάστε την κριτική του Λουκά Κατσίκα εδώ.
Μα διχασμένες δεν ήταν και στην πρώτη ταινία;
Ναι, με τη διαφορά ότι στον αγγλοσαξονικό πάντα κόσμο που μπορεί να παρατηρήσει κανείς λόγω των σούπερ μάρκετ κριτικών αποφθεγμάτων (Metacritic, RT), είναι σαφές ότι οι θαυμαστές δεν είναι λάτρεις και οι αμφιβάλλοντες είναι περισσότεροι. Επί της παρούσης δεν έχει και τόση σημασία, πάντως. Οι πρώτες κριτικές όντως δύνανται να χαλάσουν ένα πάρτι (η τελευταία δύναμη που απέμεινε στην κριτική είναι αυτή των φεστιβαλικών αποήχων), όμως μην ξεχνάμε ότι και η πρώτη ταινία «διέφυγε» των κριτικών, αλλά και στα Όσκαρ υπήρξε πλημμυριστική (11 υποψηφιότητες) και στα ταμεία σαρωτική (πάνω από ένα 1 δις σε όλο τον κόσμο).
Στην συνέντευξη Τύπου (περισσότερα εδώ) δεν φαίνεται να υπήρξε κανένα ιδιαίτερο σούσουρο - εικάζει άνετα κανείς επαγγελματίες όλοι, μαχμουρλής και σκυθρωπός ο Φίνιξ (ο οποίος μάλιστα, ορθά, αρνήθηκε να απαντήσει σε ερώτηση σχετικά με την συζητημένη έξοδό του από την ταινία του Τοντ Χέινς). Βασικά ειπώθηκαν πολλά για τη μουσική και την ζωντανή της εκφορά από το ζεύγος. Ο Φίλιπς δήλωσε πιο νευρικός από την πρώτη φορά, πέντε χρόνια πριν (όταν πήρε και τον Χρυσό Λέοντα), ο Φίνιξ είπε ότι αρχικά αρνήθηκε να τραγουδήσει ζωντανά («αν θέλεις τραγούδα εσύ», είπε στην Gaga, προτού διαπιστώσει, είπε ξανά, ότι ο μόνος τρόπος ήταν όλο αυτό να γίνει ζωντανά). «Μέρος της χαράς για εμένα ήταν να πάρουμε αυτό το κλασικό ρεπερτόριο και να βρούμε έναν τρόπο να αφορά ειδικά στους χαρακτήρες, να τους εκφράζει», ανέφερε ο Χοακίν Φίνιξ, ο οποίος μάλιστα αναφορικά με το πόσα κιλά έχασε για τον ρόλο ξανά (ακόμα καχεκτικότερος από την πρώτη ταινία), δεν επεκτάθηκε αλλά άφησε να εννοηθεί με το «είμαι 49, μάλλον δεν πρέπει να το ξανακάνω αυτό», ότι πρέπει να τον κατέβαλε.
Από την πλευρά της η Lady Gaga θεωρεί πώς «η προσέγγισή μας στην μουσική στην ταινία είναι πολύ ειδική και εξαιρετικά λεπτή. Δεν θα έλεγα ότι είναι μιούζικαλ κατ΄ ανάγκη. Η μουσική και τα τραγούδια δίνουν στους χαρακτήρες την δυνατότητα να εκφράσουν κάτι που ο διάλογος δεν μπορεί να κάνει. [...] Για εμένα ήταν πολύ δύσκολο γιατί έπρεπε να ξεμάθω την τεχνική και να ξεχάσω να αναπνέω ώστε το τραγούδι να βγαίνει από τον χαρακτήρα.» Έχω Όσκαρ αλλά είναι Τραγουδιού και δεν μου αρκεί!
Για κάποιους η ταινία της χρονιάς, οπωσδήποτε ένα έργο με ισχυρογνώμονες λάτρεις της πρώτης ταινίας, και ένα σχέδιο γενικά που μοιάζει να έχει στη φόδρα του μια μελέτη τελικά κοινωνικοπολιτική για την εποχή μας - αν και με όχημα τον 20ό αιώνα - το δεύτερο «Joker» παίρνει ένα στρατηγικό ρίσκο εδώ, παίζοντας ταυτόχρονα με το κινηματογραφικό είδος αλλά και πλήθος αναφορών ξανά («Α Star is Born» διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, ενδιαφέρουσα ειρωνεία) γεγονότα που το κάνουν εξαιρετικά αναμενόμενο και επ' ουδενί φυλακισμένο στην επιδερμικότητα μιας πρεμιέρας κι ενός σούσουρου μετρητών επευφημίας.
