Ο Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιάριτου είναι ο τύπος του σκηνοθέτη που λατρεύεις, ή λατρεύεις να κριτικάρεις. Από την πρώτη του στιγμή έδειξε διαθέσεις μεγαλοπρέπειας και μεγαλειοτατισμού, ποτέ δεν έκρυψε την αυτοαναφορά, αλλά όσο προχωρά το έργο του γίνεται όλο και πιο διάχυτη, έχει (τουλάχιστον) την επιδεξιότητα του συμπατριώτη του, Αλφόνσο Κουαρόν, αλλά έχει και μια τρέλα ιδιοφυίας που θέλει πολύ απ' όλα (μυαλό, έρμα, ταλέντο, τύχη) για να μην συναρμολογήσει αντικείμενα που μαγνητίζουν μια χλεύη. Ας συμφωνήσουμε ότι είναι ένας πολύ ενδιαφέρων σκηνοθέτης.

Το ότι θα κάνει ταινία, απ' όλους τους ανθρώπους, με τον Τομ Κρουζ, και καθώς φαίνεται τα έχουν βρει και δεν έχουν σκοτωθεί, είναι από μόνο του κάτι να εξάπτει μια περιέργεια. Ωστόσο, για την ταινία δεν ξέρουμε τίποτα. Φημολογείται ένα «Judy» (αν ρωτά κανείς παραείναι working title και «μικρό» για να καλύψει κάποιον που τιτλοφορεί ταινίες όπως ο Ινιάριτου τελευταία), ξέρουμε ένα γενικόλογο περί ενός μεγιστάνα που πασχίζει να πείσει την ανθρωπότητα ότι είναι ο σωτήρας της, το καστ εντυπωσιάζει, είπε και ο Μεξικάνος ένα «άγρια κωμωδία καταστροφικών διαστάσεων», αλλά με τέτοια δεν βγαίνει νόημα. Στην πραγματικότητα η επικοινωνία της μη πληροφορίας έχει εκτελεστεί στην εντέλεια.

Κι έρχεται ο Μάικλ Στούλμπαργκ, βαλτός κι αυτός, να υποδαυλίσει τα ξύλα: «Η ταινία είναι το πιο τρελό πράγμα που έχω συμμετάσχει ποτέ μου. Είναι φανταστικό. Θεέ μου, ανυπομονώ να δω πώς θα είναι. Μπήκα τον Οκτώβριο και βγήκα τον Μάιο, το πιο εκτεταμένο γύρισμα που έκανα ποτέ. Δεν μπορώ να πω περισσότερα». Έτσι, τυράννησέ μας, θέλουμε.

Η ταινία είναι γυρισμένη σε 35mm VistaVision, φωτογράφος ο γίγας Εμάνουελ Λουμπέτζκι και τον Οκτώβριο του 2026, ίσως να έχει προπορευθεί και μια Βενετία, θα είναι στις αίθουσες του κόσμου.