Από τις πιο ενδιαφέρουσες προσθήκες του φετινού διαγωνιστικού προγράμματος στο Φεστιβάλ Βερολίνου, η νέα ταινία του αμφιλεγόμενου σκηνοθέτη Μπρουνό Ντιμόντ αποτελεί ένα πραγματικό one woman show για την εξαιρετική ηθοποιό του.
Το ελληνικό κοινό προφανώς γνωρίζει ελάχιστα για τον γαλλικής καταγωγής σκηνοθέτη της βραβευμένης με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών «Ανθρωπότητας», της «Φλάνδρας» και του «29 Φοίνικες», απλούστατα επειδή, παρ’ όλο που η περίπτωσή του καταφέρνει να διχάζει σταθερά θεατές και κριτικούς, δεν έχουν κυκλοφορήσει όλες οι ταινίες του στις εγχώριες αίθουσες.
Προσωπικά εκτιμώ ελάχιστα το επίτηδες προκλητικό και δύστροπο σινεμά του Μπρουνό Ντιμόντ, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν του αναγνωρίζω κάποιες σκηνοθετικές αρετές και την σταθερή αφοσίωσή του σε ένα απολύτως πεσιμιστικό κινηματογραφικό όραμα.
Το τρέιλερ της ταινίας
Ηταν λοιπόν αρκετά ευχάριστη έκπληξη για μένα, βλέποντας τον σταθερά συνοφρυωμένο δημιουργό να επιχειρεί την δική του εκδοχή σε μια παραδοσιακή ταινία εποχής και να αποκαλύπτει μέσω αυτής υποψίες ωριμότητας οι οποίες, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, δεν υπήρξαν ποτέ ως τώρα ορατές.
Το «Καμίλ Κλοντέλ 1915» δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένα τυπικό βιογραφικό δράμα πάνω στην τυραννισμένη ζωή της διάσημης γλύπτριας που δανείζει το ονοματεπώνυμό της στον τίτλο του φιλμ. Πρόκειται περισσότερο για την (όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική) φιλμική απόδοση μιας ψυχολογικής κατάστασης και ενός στιγμιότυπου ζωής.
Τοποθετημένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στο εσωτερικό ενός άσυλου φρενοβλαβών, στο οποίο νοσηλεύεται η Κλοντέλ κατόπιν πρωτοβουλίας που παίρνει η οικογένειά της, η ταινία παρακολουθεί την καθημερινή αναμέτρηση της συναισθηματικά τσακισμένης ηρωίδας με το θλιβερό περιβάλλον του ιδρύματος, με τους προσωπικούς της δαίμονες, με τον αποκλεισμό της από τον κόσμο της καλλιτεχνικής δημιουργίας και με τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται ποτέ να φύγει από εκεί.
Ολα αυτά τρυπώνουν μοναδικά στην ερμηνεία της Ζιλιέτ Μπινός και μεταφέρονται ανάγλυφα στη μεγάλη οθόνη.
Η γεμάτη εκφραστικότητα παρουσία της θαυμάσιας αυτής πρωταγωνίστριας και ο ηλεκτρισμός που παράγει σε κάθε σκηνή στην οποία συμμετέχει έρχονται σε τέλεια αντίστιξη με την αυστηρή πλανοθεσία, το αποστασιοποιημένο ύφος και το ντοκιμαντεριστικό βλέμμα που υιοθετεί ο Ντιμόντ, προκαλώντας μια ραδιούργα αντιπαράθεση μεταξύ σκηνοθέτη και ηθοποιού.
Η «Καμίλ Κλοντέλ 1915» είναι το αξιέπαινο αποτέλεσμα αυτής της αντιπαράθεσης.
