To πρίκουελ του «Snowpiercer» είναι καρτούν. Και αυτό μας αρέσει γιατί η ιστορία βασίζεται σε κόμικ. Είναι μικρού μήκους και λειτουργεί ως μια εισαγωγή στην πλοκή και φυσικά ένα έξυπνο προωθητικό εργαλείο για την παραγωγή.
Τα πειράματα που γίνονται για την αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη οδηγούν τον υδράργυρο σε επίπεδα υπό του μηδενός, με τη Γη να μετεξελίσσεται σε ένα αχανές παγωμένο φάντασμα.
Μοναδική ελπίδα ζωής ένα μεγάλο ατσάλινο τρένο. Εκεί θα συγκεντρωθούν οι πλούσιοι και προνομιούχοι που προορίζονται να συνεχίσουν να ζουν και να αναπαράγονται, αφήνοντας τους φτωχούς συνανθρώπους τους της χαμηλής τάξης παγωμένα απολιθώματα σε αποκαλυπτικό τοπίο.
Κάποιοι από αυτούς θα επιβιβαστούν στο τρένο ως εργάτες, για να υπηρετούν τους υψηλούς επιβάτες και φυσικά ο συγχρωτισμός απαγορεύεται (όπως η Τίλντα Σουίντον λέει ξεκάθαρα στο τρέιλερ). Στα πρώτα βαγόνια της αμαξοστοιχίας οι ισχυροί εξακολουθούν να απολαμβάνουν μια πολυτέλεια «έκτακτης ανάγκης», ενώ οι φτωχοί συνωστίζονται στην «ουρά» του τρένου, μέσα σε άθλιες συνθήκες.
Αυτό είναι το επόμενο βήμα της ανθρωπότητας μετά από τον παγετώνα, όπως μαθαίνουμε από το voice over του μικρού κοριτσιού που μας πληροφορεί ότι «αυτή είναι η ιστορία των πατέρων μας».
Αυτή η αλληγορία, που εικονοποιείται με τη μαεστρία του κορεάτη Μπονγκ Τζουν-χο και υποστηρίζεται από ένα ταλαντούχο καστ, μεταφέρει την ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση σε ένα φουτουριστικό δυστοπικό περιβάλλον με την ιστορία να επαναλαμβάνεται και τις κοινωνίες να χτίζονται εκ νέου επάνω στα παλιά πρότυπα και με μοναδικό δρόμο ανατροπής την επανάσταση.
