Όταν εκεί στις αρχές του 2000 ο Χάρβεϊ Γουάινστιν αποφάσιζε - με την συγκατάθεση Ταραντίνο - να κόψει στα δύο το τετράωρο+ «Kill Bill», κάποιοι φρονούσαν ότι πρόκειται για μια ξεκάθαρη εμπορική κίνηση, μιας και η ταινία είχε απαγορευτική διάρκεια. Δεν είχαν λάθος, η ταινία έβγαλε μάλλον τα...διπλά, ωστόσο καλλιτεχνικά η κίνηση ήταν εσφαλμένη. Ο κόσμος, κατά παράδοση, λάτρεψε, η κριτική επαίνεσε το πρώτο, δραστήριο μέρος και εκθείασε το δεύτερο, ελεγειακό και (ακόμα πιο) στυλιζαρισμένο κομμάτι. Όλο μαζί, όπως συνελήφθη, θα ήταν ανώτερο των...συνιστωσών του. Και αυτό ακριβώς θα αποκαλυφθεί τώρα.

Οι ταινίες ξαναγίνονται μία, συστήνοντας το «Whole Bloody Affair» στον υπότιτλο ενός cut 248 λεπτών, που δεν θα έχει πια cliffhanger στο τέλος της πρώτης ταινίας, ούτε ανακεφαλαίωση στην αρχή της δεύτερης και θα έχει ένα animation 7½ λεπτών που είχε αρχικά κοπεί στο μοντάζ. Στις 5 Δεκεμβρίου βγαίνει στις ΗΠΑ (σε 70άρια και 35άρια φορμά), υποθέτουμε ως δεδομένο ότι πρέπει να έρθει και στην χώρα μας αυτό.

Είναι μια -αξεδιάλυτα;- ιδιαίτερη ταινία το «Kill Bill» σε όλο του το υβριδικό/λατρευτικό μεγαλείο, καθώς καταφέρνει ίσως στον απόλυτο βαθμό την ουσία της λογικής Ταραντίνο, αυτής που συνθέτει αναπολογητικό κινηματογραφικό θέαμα, αυτής που θεοποιεί κατά άνευ προηγουμένου τρόπο τις «κατώτερες» pulp καταβολές της και με αυτό τον τρόπο όχι μόνο τις νομιμοποιεί (επιδρώντας εκ βάθρων σε ό,τι βλέπουμε σήμερα) αλλά και τις ανυψώνει σε μια εστέτ στρατόσφαιρα σινεφίλ σαλονιών που εκείνες οι καταβολές ποτέ δεν ήλπισαν και, ίσως, δεν προσδόκησαν κιόλας.

Το έργο στις δύο εκδοχές του, όπως η διανομή αυθαίρετα το έκοψε (επιδρώντας με αυτόν τον τρόπο και στην ιστορία του Μέσου και στην αντίληψή μας περί αυτού) είναι κατά βάση ένα ομοούσιο, αλλά όχι ομοιογενές, έργο που όσο προχωρά σε βυθίζει με τον εστετισμό του σε μια αλλόκοσμη, εντελώς κινηματογραφική, ατμόσφαιρα κάτι που έχω την εντύπωση πως με την ενιαιοποίησή του θα αναδείξει ακόμα περισσότερο την τονική σκέψη του Ταραντίνο πάνω του.

Αναμένουμε.