Θα είναι μια γιορτή. Οι πολυπληθείς λάτρεις και οι ακόμα πολυπληθέστεροι θαυμαστές έχουν έναν καλό λόγο να ριζώσουν στην εμπειρία της αίθουσας για μια ταινία που θα φορέσει τα σωστά της ρούχα και θα επανεμφανιστεί όπως συνελήφθη και σκηνοθετήθηκε από τον Κουέντιν Ταραντίνο. Στις 5 Δεκεμβρίου την βγάζει η Lionsgate στις ΗΠΑ, όλο και ελπίζουμε κάποιος να βρεθεί και στην χώρα μας να κάνει την εορταστική προβολή.

Το ενιαίο cut δεν θα έχει το cliffhanger της «πρώτης» ταινίας, ούτε την τηλεοπτική ανακεφαλαίωση στην έναρξη της δεύτερης, θα έχει όμως μια animated σκηνή 7½ λεπτών, ίσως κάποια φινιρίσματα εδώ κι εκεί, στην πράξη όμως θα είναι το ίδιο έργο, καλύτερα, σωστότερα.

To αρχικό άρθρο για την είδηση υπάρχει εδώ.

Και μια μικρή σημείωση. Αναγνωρίζεται, από θεατές και κριτική, μια διαφορά ανάμεσα στα δύο μέρη, καθώς το πρώτο είναι σε περιπετειώδη πρίζα και το δεύτερο σε έναν τόνο πιο ελεγειακό. Πόσο καλύτερα είναι όμως που ο δημιουργός τους τα είχε αντιληφθεί ενιαία, σαν ένα ταξίδι από τον έναν τόνο στον άλλον, παίζοντας με τις ισορροπίες; Ναι, πράγματι, πολλοί επαγγελματίες θα μιλούσαν τότε για «ανισότητα» (μια πραγματικά κουραστική επανάληψη κριτικολογίας όταν δεν εξηγείται σε τι έγκειται η ανισότητα), όμως όλοι οι υπόλοιποι θα ευχαριστιόμασταν έργο του οποίου η σύλληψη εμπεριέχει την μετακίνηση από την δράση στην ελεγεία, θα ήταν (και το λέω καταχρηστικά, προφανώς) μια Ιλιάδα και μια Οδύσσεια σε ένα φιλμικό όλον.

Κάπως έτσι το Kill Bill από ένα pulp έπος, το είδος που κατά βάση είναι το σύμπαν του Ταραντίνο, οριακά βγαίνει από αυτό με το δύο ταινίες του, την Jackie Brown και το Once Upon a Time in Hollywood - άλλος θα πρόσθετε και τα άλλα δύο «ιστορικά» του έπη - γίνεται και μια κλασική αιθουσιακή εμπειρία, της κλάσης του '40 και του '50, με διάλειμμα και (ποιος ξέρει, άραγε) ίσως και ένα Overture πριν την εκκίνηση. Ωραία θα ήταν, τον έχουμε ικανό.

Ιδού λοιπόν τρέιλερ και αφίσα, ένα ωραίο νέο για καλημέρα.