Η Κιμ Νόβακ, παρότι απέχει μακράν του να αποτελεί όνομα πρώτου διαζώματος της εποχής της, φέρνει μαζί της στοιχεία που την καθιστούν «ολέθριο» συνδυασμό για τα σύγχρονα, ολίγον μικρά, κινηματογραφικά μας. Οι ταινίες της, οι εμπορικές της επιτυχίες (το «Πικνίκ» έρχεται πρώτο στο νου), οι συνεργασίες της μπροστά στον φακό (Γουίλιαμ Χόλντεν, Φρανκ Σινάτρα, Τζίμι Στιούαρτ, Κερκ Ντάγκλας, Ντιν Μάρτιν, Φρεντ Αστέρ, Τάιρον Πάουερ, Φρέντρικ Μαρτς) αλλά και πίσω από αυτόν (Ότο Πρεμιντζερ, Φιλ Κάρλσον, Μπίλι Γουάιλντερ, πολλές φορές με τον Ρίτσαρντ Κουίν, κάποτε τα είχαν κιόλας), τα σκανδαλάκια, ο πρωτόφαντος ερωτισμός της, το ανεξάρτητο πνεύμα της και η περιφρόνηση στο Χόλιγουντ με το αραίωμα των εμφανίσεων πάνω στην δόξα της και βέβαια ο ρόλος της σε μια από τις ωραιότερες ταινίες όλων των εποχών, στυλοβατούν μια παρουσία που αντιπροσωπεύει έναν αξέχαστο και μαζί (τι ειρωνεία) άγνωστο πια στους περισσότερους κινηματογραφικό κόσμο.
Έχουμε λοιπόν πολλούς λόγους να τιμούμε την Κιμ Νόβακ, και με τον τρόπο του σινεφίλ το κάνουμε ισόβια. Κλείνοντας μάτι σε λίγους καλούς συνοδοιπόρους θυμόμαστε ιδίως την τελική της εμφάνιση στο σινεμά, κιόλας 34 χρόνια πριν, όταν κοσμούσε το μαγικό «Liebestraum» του Μάικ Φίγκις και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας που την ξαναβλέπαμε.
Τέλος πάντων οι κρουνοί των συλλογικών και των ιδιωτικών αναμνήσεων ανοίγουν στο άκουσμα του ονόματός της, οπότε η χθεσινή βράβευσή της, παρουσία της φυσικά, είναι μια μεγάλη στιγμή της χρονιάς και μια ακόμα μεγαλύτερη τιμή για το Φεστιβάλ της Βενετίας. Και μπορεί η ίδια προτείνοντας στο κοινό το βραβείο της να λέει γενναιόδωρα (και ορθά) «είστε εγώ», με την έννοια του «εσείς με φτιάξατε», όμως η χαρά είναι άλλο τόσο δική μας μιας και εκείνη συναποτελεί την μάλλον καλύτερη δεκαετία του κινηματογράφου, που είναι αυτή του '50. Κι ας μην είναι μείζονα τα έργα της (έχει το «Vertigo», αρκεί), είναι η ίδια της η παρουσία που ξεπροβάλλει όλη την πληθωρικότητα και το φάσμα εκείνης της εποχής.
«Πιο εντυπωσιακό όλων ήταν η ικανότητά της να εκπέμπει κάτι το ευάλωτο, το μυστηριώδες, το ισχυρό. Να δείχνει τρυφερή, δυναμική, μυθική, απίστευτη. Κι όλα τους μέσα από ερμηνείες που αιχμαλώτιζαν, περιέχοντας λίγη θέρμη, λίγο καρδιοχτύπι και πάντα μια σταλιά μυστήριο», είπε ο Μεξικανός παρουσιάζοντάς την.
Κι εκείνη, με τον άλλο αέρα της, με την χάρη των 92 χρόνων της... «Ω Θεέ μου! Είναι τόσο όμορφο. Μου δίνετε αυτό το βραβείο. [...] Ευχαριστώ τους Θεούς εκεί πάνω, όχι έναν, όλους. Είναι τέτοιο δώρο που περίμεναν και αυτοί το τέλος της ζωής μου για να μου χαριστεί. Ευχαριστώ τον πατέρα μου που υπήρξε ηθική πυξίδα. Και την μητέρα μου. Ήμουν ντροπαλή και μου είπε, είσαι καπετάνισσα του καραβιού σου. Να κάτι που όλοι χρειάζεται να πούμε στη ζωή μας. Να ακουστούν όλων οι φωνές.»
Ως μέρος του αφιερώματος προβλήθηκε το «Kim Novak's Vertigo», ένα ντοκιμαντέρ γεμάτο από τη ζωή και τις σκέψεις της, γεμάτο και από την ερμητική ζωή που διάλεξε να ζει στο ράντσο της στο Όρεγκον.
Ευχαριστούμε Κιμ.
