Δύο γεγονότα: Ένας δείκτης υγείας του σινεμά στη σχέση του με την παραγωγή και το κοινό είναι το πρώτο «Mad Max» (1979). Κόστισε 200 χιλιάδες δολάρια, απέφερε 100 εκατομμύρια, 500 φορές τον προϋπολογισμό του, προφανώς μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες όλων των εποχών. Η «Furiosa», 45 χρόνια αργότερα, κόστισε 168 εκατομμύρια, ας πούμε μετριοπαθώς 300+ με την διαφήμιση κι έκανε 172, δηλαδή λίγο πάνω από 80 στο χέρι, τα μισά από το «Fury Road» (που επίσης δεν ήταν καμμιά μεγάλη εμπορική επιτυχία), έχασε σοβαρά λεφτά.

Έτερο γεγονός, ο Τζορτζ Μίλερ έχει το Mad Max εργολαβία όπως ο Ρομέρο τα ζόμπι. Έχει κάνει πέντε ταινίες, έχει τα δικαιώματα, αυτό είναι το μωρό του και δεν θέλει γι' αυτό τίποτε άλλο παρά να του μοιάζει.

Ως εκ τούτου δεν ξέρουμε κατά πόσον ο Κερζέλ έχει πιθανότητες να pitchάρει επιτυχώς την ιδέα του. Θέλει όμως να τα πει απ' ευθείας στον Μίλερ: «Πάντα ήμουν περίεργος τι συνέβη πριν τον πρώτο Mad Max. Με έτρωγε αυτό και είμαι στον πειρασμό να μιλήσω στον Τζορτζ για την πιθανότητα ενός κόσμου ανάλογου. Υπήρξε τόσο επιδραστικό το πρώτο φιλμ στην εποχή μου. Είναι ένα καταπληκτικό franchise [...]» λέει μεταξύ άλλων ο Κερζέλ, που πρέπει να επαναλαμβάνει τη λέξει curious τέσσερεις φορές σε εφτά γραμμές. Η περιέργεια όμως σκότωσε τη γάτα. Και ο Μίλερ ενδέχεται περισσότερο να θέλει να επαναφέρει τον Χάρντι σε ένα πρίκουελ του «Fury Road» (αυτό θα ήταν/είναι το «Wasteland»), παρά να δώσει τα γκέμια σε έναν άλλον έστω Αυστραλό, αν αυτό λέει κάτι.

Κι όπως λέει και ο φίλος μας στο World of Reel, από όπου αντλούμε την είδηση, φέρτε πίσω τον Mad Mel κι αφήστε ό,τι άλλο κάνετε.